Καλή χρονιά!!!

raindrops

I like walking in the rain cause no one knows I'm crying ...

εσύ ... εγώ ...

Δεν θυμάμαι πότε σε κοίταξα για πρώτη φορά ... μάλλον έγινε σιγά σιγά ... και δεν σε γνώρισα τότε ... πέρασε πολύς καιρός και σε κοίταζα καθημερινά ... σπάνια σου μιλούσα ... σπάνια σου μιλάω ... και όταν γίνεται αυτό νιώθω παράξενα ... σαν να μη σε αναγνωρίζω ... στην αρχή ασχολήθηκα με την εικόνα σου ... μου έγινε γνώριμη ... την έβλεπα μπροστά μου με κλειστά μάτια ...  πριν πολλά χρόνια δεν μου άρεσε τίποτα πάνω σου ... αλλά δεν μπορούσα και πεισματικά δεν ήθελα να κάνω κάτι γι' αυτό ... άλλαξα πολλές φορές γνώμη για σένα ώσπου να σε αποδεχτώ όπως είσαι ... κάποια στιγμή όμως σε πλησίασα πολύ δειλά και κοίταξα τα μάτια σου ... και ξέρεις πως είναι κάτι που δεν το συνηθίζω ... και τότε σε αγάπησα εγωιστικά ... και σε πρόσεχα ... να μην πληγωθείς για να μην πληγωθώ ... δεν ήξερα τότε πως οι πληγές είναι πολύτιμες ... όμως κατάφερες να μου ξεφύγεις ... ευτυχώς ... κι έτσι είχα κάτι να κουβεντιάσω μαζί σου ... σε μάλωσα ... σου είπα λόγια σκληρά και σε απέφευγα για κάποιο διάστημα ... έκανa πως δεν σ' έβλεπα ... μα σε δικαιολόγησα ώσπου πέρασε κι αυτό ... άλλωστε δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα ... ήρθαν και φορές που ήμουν τόσο απασχολημένη που μόνο φευγαλέες ματιές σου έρριχνα ... φοβόμουν μήπως με μαλώσεις εσύ επειδή προσπαθώντας να ταυτιστώ με το ρόλο μου στη ζωή που εγώ είχα επιλέξει σ' έβαλα στο περιθώριο ... μάρτυρας είσαι σε όλες τις αλλαγές μου ... ειδικά σ' αυτές που δεν φαίνονται ... σιωπηλός και αγαπημένος κριτής σε κάθε μου απόφαση ... χωρίς ποτέ να ζητάς την προσοχή μου ... μόνο το βλέμμα σου ένιωθα και νιώθω ... ειδικά όταν γράφω ... έτσι σου δίνω αξία γιατί σε αποκαλύπτω σιγά σιγά ... πρώτα σε μένα ... αναρωτιέμαι πότε θα ταιριάξουμε εμείς οι δυό ... πότε θα ταξιδεψουμε μαζί ... πότε δεν θα χρειάζεται ν' αφήσω κάτι για να σε βρω ... σε κοιτάζω ... όμως λίγες είναι οι φορές που σε βλέπω ... τώρα αρχίζω να σε κοιτάζω στα μάτια ... έστω για λίγο ... μ' αγαπάς γιατί χάρη σε μένα υπάρχεις ... εγώ δεν ξέρω αν σ' αγαπώ ... μάλλον τώρα αρχίζω να σ' αγαπώ ... τώρα που δοκιμάζω ό,τι έλεγα πως δεν θα κάνω ποτέ μου ... τώρα που στρώνω το δρόμο για την είσοδό σου στον κόσμο μου ... ή μάλλον για το αντίθετο ... εγώ θα πρέπει να μπω στον δικό σου ...  δεν ξέρω τι θα γίνει ... το μόνο που ξέρω είναι πως ερχόμαστε κοντά ... τόσο κοντά που όταν σε κοιτάζω νιώθω την ανάσα σου ... όχι ... η δική μου είναι που γυρίζει πίσω σε μένα αφού πρώτα θαμπώσει το τζάμι του καθρέφτη ... μην τον σπάσεις ακόμα ... θα σου πω εγώ πότε ...

ανάδρομη πορεία ...

Ανάδρομη πορεία ... ακολουθώντας το δρόμο της ζωής μου έχω την αίσθηση πως κινούμαι ανάδρομα ... κι ενώ συνεχίζω την τροχιά μου γύρω απ' αυτά που έχω χτίσει ... κάτι δεν πάει καλά ... κάποιος άλλαξε ... δεν περνάω ποτέ από το ίδιο σημείο ... συνεχίζω μπροστά ... αλλά κάποιες φορές ο χρόνος παγώνει ... ότσν διαβάζω, όταν γράφω, όταν βλέπω μια εικόνα ... ειδικά αυτές που κυνηγάνε το χρόνο ... τότε όλα μένουν ακίνητα  για κάποιες ανάσες ... μάλλον δεν ανασαίνω ... κι έχω την εντύπωση πως αντί να αλλάζω εγώ αλλάζουν οι άλλοι γύρω μου ... μαζί κι ο χώρος και ο χρόνος τους ... κάνω στροφή για να τους δω αλλά ... χάνω κάτι ... θλίψη με το χρώμα του κεραυνού στη σκοτεινή νύχτα ... ψάχνω να βρω το σημείο που ήμουν πριν αλλά δεν το βρίσκω ... αν το βρω θ'αλλάξει κάτι ή είναι καλύτερα έτσι; ... αναρωτιέμαι πόσο θα κρατήσει ... αν και κατά βάθος θέλω να μείνει έτσι ... ίσως να μην αποφασίζω εγώ αν πρέπει να βγω από την πορεία αυτή αλλά ο ίδιος ο δρόμος μου ... που πρέπει να εμπιστευτώ γιατί πάνω του έχτισα ...  με πόση ενοχή να πληρώσω τις δικές μου στιγμές; ... κάτι πρέπει να δώσω ... δεν έχω τίποτα να δώσω αλλά θέλω να πάρω ... άλλαξα ... αλλάζω ... αργά αλλά σταθερά ... ανεπαίσθητα ... να μην τρομάξω κανέναν ... εγώ είμαι εδώ ... το "εδώ" μου άλλαξε ... 

εικόνες ... λέξεις ...

Σ σ σ σ σ ... ησυχία ...  και ξαφνικά όλα γίνονται εικόνες ... όλα ... σκέψεις ... συναισθήματα ... όνειρα ... ακόμα και οι ήχοι ... όλα μαζί ταυτόχρονα ... παγώνουν στο χρόνο και μπορείς να τ'ακουμπήσεις χωρίς να τα σπάσεις ... να τ'αποχωριστείς για λίγο όπως όταν ακουμπάς το παλτό σου κάπου και ξέρεις πως πάλι θα το φορέσεις όπως το άφησες ... μόνο που μερικά ασχημαίνουν όταν τα δεις από μακριά ... λίγα ευτυχώς ... άλλα πάλι αλλάζουν χρώμα ... παντού χρώμα ... ποιός είπε πως η χαρά είναι κόκκινη και η θλίψη μαύρη; ... λάθος ... ό,τι βλέπει ο καθένας είναι προσωπικό χρώμα ... φιλτραρισμένο μέσα από τις επιθυμίες που δεν ξέρει πως έχει ... και μετά οι εικόνες γίνονται λέξεις ... μαγική στιγμή ... πιο δύσκολη ... δεν ταιριάζουν πάντα ... στριμώχνονται η μια δίπλα στην άλλη και σε προκαλούν να τις διαλέξεις ... άλλες κρύβονται ... άλλες σε τρομάζουν και τις κρύβεις εσύ ... δύσκολη στιγμή ... να γεμίζεις το άσπρο με μαύρο και να αναρωτιέσαι πώς να'ναι το αντίθετο ... δύσκολη αλλά γλυκειά ... μόνο που ... σαν τελειώσει μένεις άδειος και νιώθεις ρίγος ... κι αυτό το ρίγος γίνεται εικόνα ... και η εικόνα λέξη ...