Δευτέρα 27 Δεκεμβρίου 2010

εσύ ... εγώ ...



Δεν θυμάμαι πότε σε κοίταξα για πρώτη φορά ... μάλλον έγινε σιγά σιγά ... και δεν σε γνώρισα τότε ... πέρασε πολύς καιρός και σε κοίταζα καθημερινά ... σπάνια σου μιλούσα ... σπάνια σου μιλάω ... και όταν γίνεται αυτό νιώθω παράξενα ... σαν να μη σε αναγνωρίζω ... στην αρχή ασχολήθηκα με την εικόνα σου ... μου έγινε γνώριμη ... την έβλεπα μπροστά μου με κλειστά μάτια ...  πριν πολλά χρόνια δεν μου άρεσε τίποτα πάνω σου ... αλλά δεν μπορούσα και πεισματικά δεν ήθελα να κάνω κάτι γι' αυτό ... άλλαξα πολλές φορές γνώμη για σένα ώσπου να σε αποδεχτώ όπως είσαι ... κάποια στιγμή όμως σε πλησίασα πολύ δειλά και κοίταξα τα μάτια σου ... και ξέρεις πως είναι κάτι που δεν το συνηθίζω ... και τότε σε αγάπησα εγωιστικά ... και σε πρόσεχα ... να μην πληγωθείς για να μην πληγωθώ ... δεν ήξερα τότε πως οι πληγές είναι πολύτιμες ... όμως κατάφερες να μου ξεφύγεις ... ευτυχώς ... κι έτσι είχα κάτι να κουβεντιάσω μαζί σου ... σε μάλωσα ... σου είπα λόγια σκληρά και σε απέφευγα για κάποιο διάστημα ... έκανa πως δεν σ' έβλεπα ... μα σε δικαιολόγησα ώσπου πέρασε κι αυτό ... άλλωστε δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα ... ήρθαν και φορές που ήμουν τόσο απασχολημένη που μόνο φευγαλέες ματιές σου έρριχνα ... φοβόμουν μήπως με μαλώσεις εσύ επειδή προσπαθώντας να ταυτιστώ με το ρόλο μου στη ζωή που εγώ είχα επιλέξει σ' έβαλα στο περιθώριο ... μάρτυρας είσαι σε όλες τις αλλαγές μου ... ειδικά σ' αυτές που δεν φαίνονται ... σιωπηλός και αγαπημένος κριτής σε κάθε μου απόφαση ... χωρίς ποτέ να ζητάς την προσοχή μου ... μόνο το βλέμμα σου ένιωθα και νιώθω ... ειδικά όταν γράφω ... έτσι σου δίνω αξία γιατί σε αποκαλύπτω σιγά σιγά ... πρώτα σε μένα ... αναρωτιέμαι πότε θα ταιριάξουμε εμείς οι δυό ... πότε θα ταξιδεψουμε μαζί ... πότε δεν θα χρειάζεται ν' αφήσω κάτι για να σε βρω ... σε κοιτάζω ... όμως λίγες είναι οι φορές που σε βλέπω ... τώρα αρχίζω να σε κοιτάζω στα μάτια ... έστω για λίγο ... μ' αγαπάς γιατί χάρη σε μένα υπάρχεις ... εγώ δεν ξέρω αν σ' αγαπώ ... μάλλον τώρα αρχίζω να σ' αγαπώ ... τώρα που δοκιμάζω ό,τι έλεγα πως δεν θα κάνω ποτέ μου ... τώρα που στρώνω το δρόμο για την είσοδό σου στον κόσμο μου ... ή μάλλον για το αντίθετο ... εγώ θα πρέπει να μπω στον δικό σου ...  δεν ξέρω τι θα γίνει ... το μόνο που ξέρω είναι πως ερχόμαστε κοντά ... τόσο κοντά που όταν σε κοιτάζω νιώθω την ανάσα σου ... όχι ... η δική μου είναι που γυρίζει πίσω σε μένα αφού πρώτα θαμπώσει το τζάμι του καθρέφτη ... μην τον σπάσεις ακόμα ... θα σου πω εγώ πότε ...

Δεν υπάρχουν σχόλια: