Καλή χρονιά!!!

raindrops

I like walking in the rain cause no one knows I'm crying ...

εσύ ... εγώ ...

Δεν θυμάμαι πότε σε κοίταξα για πρώτη φορά ... μάλλον έγινε σιγά σιγά ... και δεν σε γνώρισα τότε ... πέρασε πολύς καιρός και σε κοίταζα καθημερινά ... σπάνια σου μιλούσα ... σπάνια σου μιλάω ... και όταν γίνεται αυτό νιώθω παράξενα ... σαν να μη σε αναγνωρίζω ... στην αρχή ασχολήθηκα με την εικόνα σου ... μου έγινε γνώριμη ... την έβλεπα μπροστά μου με κλειστά μάτια ...  πριν πολλά χρόνια δεν μου άρεσε τίποτα πάνω σου ... αλλά δεν μπορούσα και πεισματικά δεν ήθελα να κάνω κάτι γι' αυτό ... άλλαξα πολλές φορές γνώμη για σένα ώσπου να σε αποδεχτώ όπως είσαι ... κάποια στιγμή όμως σε πλησίασα πολύ δειλά και κοίταξα τα μάτια σου ... και ξέρεις πως είναι κάτι που δεν το συνηθίζω ... και τότε σε αγάπησα εγωιστικά ... και σε πρόσεχα ... να μην πληγωθείς για να μην πληγωθώ ... δεν ήξερα τότε πως οι πληγές είναι πολύτιμες ... όμως κατάφερες να μου ξεφύγεις ... ευτυχώς ... κι έτσι είχα κάτι να κουβεντιάσω μαζί σου ... σε μάλωσα ... σου είπα λόγια σκληρά και σε απέφευγα για κάποιο διάστημα ... έκανa πως δεν σ' έβλεπα ... μα σε δικαιολόγησα ώσπου πέρασε κι αυτό ... άλλωστε δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα ... ήρθαν και φορές που ήμουν τόσο απασχολημένη που μόνο φευγαλέες ματιές σου έρριχνα ... φοβόμουν μήπως με μαλώσεις εσύ επειδή προσπαθώντας να ταυτιστώ με το ρόλο μου στη ζωή που εγώ είχα επιλέξει σ' έβαλα στο περιθώριο ... μάρτυρας είσαι σε όλες τις αλλαγές μου ... ειδικά σ' αυτές που δεν φαίνονται ... σιωπηλός και αγαπημένος κριτής σε κάθε μου απόφαση ... χωρίς ποτέ να ζητάς την προσοχή μου ... μόνο το βλέμμα σου ένιωθα και νιώθω ... ειδικά όταν γράφω ... έτσι σου δίνω αξία γιατί σε αποκαλύπτω σιγά σιγά ... πρώτα σε μένα ... αναρωτιέμαι πότε θα ταιριάξουμε εμείς οι δυό ... πότε θα ταξιδεψουμε μαζί ... πότε δεν θα χρειάζεται ν' αφήσω κάτι για να σε βρω ... σε κοιτάζω ... όμως λίγες είναι οι φορές που σε βλέπω ... τώρα αρχίζω να σε κοιτάζω στα μάτια ... έστω για λίγο ... μ' αγαπάς γιατί χάρη σε μένα υπάρχεις ... εγώ δεν ξέρω αν σ' αγαπώ ... μάλλον τώρα αρχίζω να σ' αγαπώ ... τώρα που δοκιμάζω ό,τι έλεγα πως δεν θα κάνω ποτέ μου ... τώρα που στρώνω το δρόμο για την είσοδό σου στον κόσμο μου ... ή μάλλον για το αντίθετο ... εγώ θα πρέπει να μπω στον δικό σου ...  δεν ξέρω τι θα γίνει ... το μόνο που ξέρω είναι πως ερχόμαστε κοντά ... τόσο κοντά που όταν σε κοιτάζω νιώθω την ανάσα σου ... όχι ... η δική μου είναι που γυρίζει πίσω σε μένα αφού πρώτα θαμπώσει το τζάμι του καθρέφτη ... μην τον σπάσεις ακόμα ... θα σου πω εγώ πότε ...

ανάδρομη πορεία ...

Ανάδρομη πορεία ... ακολουθώντας το δρόμο της ζωής μου έχω την αίσθηση πως κινούμαι ανάδρομα ... κι ενώ συνεχίζω την τροχιά μου γύρω απ' αυτά που έχω χτίσει ... κάτι δεν πάει καλά ... κάποιος άλλαξε ... δεν περνάω ποτέ από το ίδιο σημείο ... συνεχίζω μπροστά ... αλλά κάποιες φορές ο χρόνος παγώνει ... ότσν διαβάζω, όταν γράφω, όταν βλέπω μια εικόνα ... ειδικά αυτές που κυνηγάνε το χρόνο ... τότε όλα μένουν ακίνητα  για κάποιες ανάσες ... μάλλον δεν ανασαίνω ... κι έχω την εντύπωση πως αντί να αλλάζω εγώ αλλάζουν οι άλλοι γύρω μου ... μαζί κι ο χώρος και ο χρόνος τους ... κάνω στροφή για να τους δω αλλά ... χάνω κάτι ... θλίψη με το χρώμα του κεραυνού στη σκοτεινή νύχτα ... ψάχνω να βρω το σημείο που ήμουν πριν αλλά δεν το βρίσκω ... αν το βρω θ'αλλάξει κάτι ή είναι καλύτερα έτσι; ... αναρωτιέμαι πόσο θα κρατήσει ... αν και κατά βάθος θέλω να μείνει έτσι ... ίσως να μην αποφασίζω εγώ αν πρέπει να βγω από την πορεία αυτή αλλά ο ίδιος ο δρόμος μου ... που πρέπει να εμπιστευτώ γιατί πάνω του έχτισα ...  με πόση ενοχή να πληρώσω τις δικές μου στιγμές; ... κάτι πρέπει να δώσω ... δεν έχω τίποτα να δώσω αλλά θέλω να πάρω ... άλλαξα ... αλλάζω ... αργά αλλά σταθερά ... ανεπαίσθητα ... να μην τρομάξω κανέναν ... εγώ είμαι εδώ ... το "εδώ" μου άλλαξε ... 

εικόνες ... λέξεις ...

Σ σ σ σ σ ... ησυχία ...  και ξαφνικά όλα γίνονται εικόνες ... όλα ... σκέψεις ... συναισθήματα ... όνειρα ... ακόμα και οι ήχοι ... όλα μαζί ταυτόχρονα ... παγώνουν στο χρόνο και μπορείς να τ'ακουμπήσεις χωρίς να τα σπάσεις ... να τ'αποχωριστείς για λίγο όπως όταν ακουμπάς το παλτό σου κάπου και ξέρεις πως πάλι θα το φορέσεις όπως το άφησες ... μόνο που μερικά ασχημαίνουν όταν τα δεις από μακριά ... λίγα ευτυχώς ... άλλα πάλι αλλάζουν χρώμα ... παντού χρώμα ... ποιός είπε πως η χαρά είναι κόκκινη και η θλίψη μαύρη; ... λάθος ... ό,τι βλέπει ο καθένας είναι προσωπικό χρώμα ... φιλτραρισμένο μέσα από τις επιθυμίες που δεν ξέρει πως έχει ... και μετά οι εικόνες γίνονται λέξεις ... μαγική στιγμή ... πιο δύσκολη ... δεν ταιριάζουν πάντα ... στριμώχνονται η μια δίπλα στην άλλη και σε προκαλούν να τις διαλέξεις ... άλλες κρύβονται ... άλλες σε τρομάζουν και τις κρύβεις εσύ ... δύσκολη στιγμή ... να γεμίζεις το άσπρο με μαύρο και να αναρωτιέσαι πώς να'ναι το αντίθετο ... δύσκολη αλλά γλυκειά ... μόνο που ... σαν τελειώσει μένεις άδειος και νιώθεις ρίγος ... κι αυτό το ρίγος γίνεται εικόνα ... και η εικόνα λέξη ...

... θέλω ... μπορώ ...

Το "θέλω" και το "μπορώ" για κάποιους από μας είναι σαν τοπολογικοί χώροι με αποσαφηνισμένα όρια μεταξύ τους αν και με απέραντους ορίζοντες ... για μερικούς είναι το ίδιο και αν τους ρωτήσεις "μπορείς;" απαντάνε "θέλω" ... για άλλους πάλι οι δύο λέξεις σφιχταγκαλιάζονται τόσο πολύ που ξεχνάνε πού τελειώνει το ένα και πού αρχίζει το άλλο και μπερδεύουν το πότε θέλουν και πότε δεν μπορούν ... καθένας στον μικρόκοσμό του ευτυχισμένος ... εκτός από από εκείνους που μια ζωή θα αναρωτιούνται ... θέλω επειδή μπορώ ή μπορώ επειδή θέλω; ... ή μήπως κι αυτή η ίδια η αναζήτηση μιας απάντησης που μπορεί να μην είναι μοναδική προσφέρει μερίδια ευτυχίας καθώς γνωρίζουν (πιστεύουν) ότι ο δρόμος αξίζει πιο πολύ από τον προορισμό; ... τελικά το "θέλω" αξίζει πιο πολύ, επειδή είναι μέρος ενός ονείρου χωρίς περιορισμούς; ... ή το "μπορώ", επειδή είναι εφικτό; ... αν κάνουμε κάποτε ισολογισμό μετρώντας τις φορές που τα επιλέξαμε γνωρίζοντας ή όχι τι κάναμε και γιατί ... τι θα γίνει τότε; ...

μια ιστορία ...

Δύο άγγελοι που ταξίδευαν σταμάτησαν να περάσουν την νύχτα σε ένα σπίτι μιας πλούσιας οικογένειας. Η οικογένεια ήταν αγενής και αρνήθηκε στους αγγέλους να μείνουν στο δωμάτιο των ξένων της βίλας. Αντιθέτως, έδωσαν στους αγγέλους ένα μικρό μέρος σε ένα κρύο υπόγειο.

Καθώς εκείνοι έφτιαχναν τα κρεβάτια τους στο σκληρό πάτωμα, ο μεγαλύτερος άγγελος είδε μια τρύπα στον τοίχο και την επισκεύασε.
Όταν ο μικρότερος άγγελος τον ρώτησε γιατί, ο μεγαλύτερος απάντησε:
"Τα πράγματα δεν είναι πάντα όπως φαίνονται"...

Την επόμενη νύχτα το ζευγάρι των αγγέλων ήρθε να ξεκουραστεί σε ένα πολύ φτωχικό σπίτι αλλά ο αγρότης και η γυναίκα του ήταν πολύ φιλόξενοι. Αφού μοιράστηκαν τη λίγη τροφή που είχαν, το ζευγάρι των αγγέλων κοιμήθηκαν στο κρεβάτι τους όπου μπορούσαν να έχουν μια ξεκούραστη νύχτα. Όταν βγήκε ο ήλιος, το επόμενο πρωί οι άγγελοι βρήκαν τον αγρότη και την γυναίκα του να κλαίνε. Η μοναδική τους αγελάδα της οποίας το γάλα ήταν το μόνο τους εισόδημα ήταν νεκρή στο λιβάδι.
Ο μικρότερος άγγελος ήταν αναστατωμένος και ρώτησε το μεγαλύτερο πως ήταν δυνατόν και άφησε να γίνει κάτι τέτοιο.

Ο πρώτος άντρας είχε τα πάντα και παρόλα αυτά τον βοήθησες, τον κατηγόρησε εκείνoς.Η δεύτερη οικογένεια είχε ελάχιστα και όμως ήταν πρόθυμη να μοιραστεί τα πάντα και εσύ άφησες την αγελάδα να πεθάνει... "Τα πράγματα δεν είναι πάντα όπως φαίνονται", απάντησε ο μεγαλύτερος άγγελος.

"Όταν μείναμε στο υπόγειο της βίλας, πρόσεξα πως ήταν χρυσός αποθηκευμένος σε εκείνη την τρύπα στον τοίχο. Μια και ο ιδιοκτήτης ήταν τόσο άπληστος και δεν είχε τη διάθεση να μοιραστεί την καλή του τύχη, σφράγισα τον τοίχο ώστε να μην μπορεί να βρει το χρυσό. Εχθές τη νύχτα καθώς κοιμόμασταν στο κρεβάτι του αγρότη ήρθε ο άγγελος του Θανάτου για την γυναίκα του, κι εγώ έδωσα στη θέση της την αγελάδα. Τα πράγματα δεν είναι πάντα όπως φαίνονται."

Το εχθές είναι παρελθόν.
Το αύριο μυστήριο.
Το σήμερα είναι δώρο.

Πηγή 

Μια νεκρολογία

[Το παρακάτω κείμενο κυκλοφορεί στο διαδίκτυο με τον πλήρη τίτλο “Μια Νεκρολογία που δημοσιεύτηκε στους Times του Λονδίνου”]:

Σήμερα πενθούμε το θάνατο μιας αγαπημένης παλιάς φίλης, της Κοινής Λογικής, η οποία μας συντρόφευε για πολλά χρόνια. Κανείς δεν γνωρίζει με βεβαιότητα την ηλικία της αφού το μητρώο γέννησής της έχει χαθεί εδώ και πολύ καιρό σε γραφειοκρατικές διατυπώσεις. Θα τη θυμόμαστε ως κάποια που μας δίδαξε πολύτιμα μαθήματα όπως αυτά:

-Έχε την κοινή λογική να προστατεύεσαι,

-Γιατί το πρωινό πουλί πιάνει το σκουλήκι,

-Η ζωή δεν είναι πάντα δίκαιη και

-Ίσως ήταν δικό μου το φταίξιμο.

Η Κοινή Λογική έζησε σύμφωνα με απλές, συνετές οικονομικές πολιτικές (μη ξοδεύετε περισσότερα απ' αυτά που κερδίζετε) και αξιόπιστες στρατηγικές (υπεύθυνοι είναι οι ενήλικες κι όχι τα παιδιά).

Η υγεία της άρχισε να επιδεινώνεται ραγδαία όταν τέθηκαν σε ισχύ καλοπροαίρετοι αλλά αυταρχικοί κανονισμοί. Αναφορές για ένα 6χρονο αγόρι που κατηγορήθηκε για σεξουαλική παρενόχληση επειδή φίλησε μια συμμαθήτριά του, για εφήβους που αποβλήθηκαν από το σχολείο επειδή χρησιμοποίησαν στοματικό διάλυμα μετά το γεύμα και για έναν δάσκαλο που απολύθηκε επειδή επέπληξε έναν απείθαρχο μαθητή, απλώς επιδείνωσαν την κατάστασή της.

Η Κοινή Λογική έχασε έδαφος όταν γονείς επιτέθηκαν σε δασκάλους επειδή έκαναν τη δουλειά που οι ίδιοι δεν είχαν καταφέρει να κάνουν αναφορικά με την πειθάρχηση των ανυπάκουων παιδιών τους.

Η υγεία της επιδεινώθηκε ακόμη περισσότερο όταν τα σχολεία υποχρεώθηκαν να παίρνουν τη γονική συναίνεση για να βάλουν αντηλιακό ή να δώσουν μια ασπιρίνη σ' ένα μαθητή αλλά δεν μπορούσαν να ενημερώσουν τους γονείς όταν μια μαθήτρια έμενε έγκυος και ήθελε να κάνει έκτρωση.

Η Κοινή Λογική έχασε τη θέληση για ζωή όταν οι εκκλησίες έγιναν επιχειρήσεις και οι εγκληματίες τύγχαναν καλύτερης μεταχείρισης από τα θύματά τους.

Η Κοινή Λογική δεν κατάφερε να ξεπεράσει το γεγονός ότι, όχι μόνο δεν μπορούσες να υπερασπιστείς τον εαυτό σου από ένα διαρρήκτη μέσα στο ίδιο σου το σπίτι, αλλά ο διαρρήκτης μπορούσε και να σε μηνύσει για βιαιοπραγία.

Η Κοινή Λογική παραιτήθηκε τελικά από κάθε θέληση για ζωή όταν μια γυναίκα που τάχα δεν κατάλαβε ότι ένα αχνιστό φλιτζάνι καφέ ήταν ζεστό, έχυσε λίγο στην ποδιά της κι ανταμείφθηκε άμεσα μ' έναν τεράστιο διακανονισμό.

Πριν από το θάνατο της Κοινής Λογικής είχε προηγηθεί ο θάνατος των γονιών της, της Αλήθειας και της Εμπιστοσύνης, της συζύγου Σύνεσης και των παιδιών της Ευθύνης και Λογικής.

Έχουν επιζήσει τα 4 ετεροθαλή αδέλφια της:

-Ξέρω τα Δικαιώματά μου

-Το Θέλω τώρα

-Κάποιος άλλος φταίει

-Είμαι θύμα

Στην κηδεία της δεν παρευρέθησαν πολλοί καθώς ελάχιστοι συνειδητοποίησαν ότι απεβίωσε. Αν τη θυμάστε ακόμα, προωθήστε το. Αν
όχι, συνταχθείτε με την πλειοψηφία και μην κάνετε τίποτα.

περί εαυτού ο λόγος .... όχι περιαυτολογία

 Κείμενο του φίλου και συναδέλφου Γιάννη Πέντσιου

Ο κάθε άνθρωπος, κατά Κάφκα ρήση, έχει τρεις μορφές, επιλέγει τρεις χαρακτήρες... Αυτόν που μοστράρει / Αυτόν που πιστεύει ότι έχει / Αυτόν που είναι. Οι περισσότεροι κρυβόμαστε πίσω από τους δύο πρώτους. Τον τρίτο τον θάψαμε μέσα μας σαν ένα ασυνείδητο συναίσθημα. Και εκεί ξεχάστηκε, ούτε ακούει ούτε νιώθει από πολλά χρόνια.

Ξεχάστηκαν τα αυτονόητα, να βγάλω τα μέσα μου, να κάτσω απέναντί σου, να αραδιάσω τους φόβους μου, να κλάψω, να ανοιχτώ, να ξελαφρώσω. Βρισκόμαστε στην εποχή της εσωστρέφειας. Που δεν λέμε: χθες έκλαψα, σήμερα ουρλιάζω. Έγινε σχεδόν εθιστικό να προφυλάσσουμε τα νώτα μας, να κρατάμε πισινή. Ακόμη και από τους φίλους.

Πώς, όμως, να πλησιάσεις τον άλλον, να επενδύσεις σε ψυχή όταν... αδυνατείς να ξεφύγεις από το εγώ σου, να ακούσεις, να νιώσεις, να αγγίξεις…

Επώδυνο το άνοιγμα ψυχής, γι’ αυτό προτιμούνται οι ψυχροί ψυχαναλυτές. Όμως, στην αποσταγμένη καθημερινότητα που ντύνεσαι το θέμα είναι να διατηρείς την ισορροπία σου απομακρύνοντας τους κάθε λογής γιατρούς (ψυχιάτρους, ψυχο-λίγους, ψυχο-βγάλτες)

Αναζητώντας να προβλέψουμε το μέλλον κλωσάμε τις επιθυμίες μας να ωριμάσουν πρόωρα (ζητάς να ελέγξεις τα πράγματα σε βάθος χρόνου, πώς θα εξελιχθούν, μην τυχόν και φανείς αφελής ή ελαφρύς). Πέφτει βαρύ να πεις απλώς: μ’ αρέσεις, περνώ καλά μαζί σου. Αγαπώ αυτό που κάνω, πάμε μια βόλτα, κοίτα τα χρώματα του ουρανού και άλλα τέτοια πολύτιμα και τετριμμένα…

Κατάντησε συνήθεια να αναλύεις εμβριθώς τι σε τραβάει, τι σε συνδέει, τι σου αρέσει, την κοινωνική τάξη, το επάγγελμα των φίλων σου, να κάνεις επιλογές με βάση τι θα έχεις να κερδίσεις από τον άλλον. Το συναίσθημα πώς το ζυγίζεις, με το κιλό ή με το χρόνο; Και όμως... Αλληλοσυμπληρωνόμαστε. Τα κενά σου και τα κενά μου. Αφού κάποτε σταμάτησες να μιλήσουμε, να αλληλοασπαστούμε, να κοιταχτούμε, να ανταλλάξουμε τα μηνύματά μας, να πιούμε ένα ποτήρι, σημαίνει ότι διέκρινες κάποια κομμάτια που σου έλειπαν. Αυτός δεν είναι ο στόχος μιας σχέσης;

Σίγουρα είναι σώφρον να μιλήσουμε γι’ αυτά που προσδοκούμε, όμως σήμερα είναι που πρέπει να ξεδιπλώσουμε τις επιθυμίες μας, για ό,τι αισθανόμαστε -πριν χαθεί ο ήλιος μας.

Όμως τι να πεις; πώς να περιγράψεις… Σκυλομετάνιωσα όσες φορές, άτεχνα και παρεμπιπτόντως, προσπάθησα να περιγράψω τα αισθήματα μου αντί να κάνω το αυτονόητο: να ανοίξω μια αγκαλιά... Αυτό θέλω να σου πω, το καταλαβαίνεις ή όχι. Τα λόγια περιττεύουν.

Ίσως τα πράγματα θα ήταν απείρως πιο απλά αν θυμόμαστε ότι το αύριο μπορεί να μην υπάρχει, ότι ίσως να πεθάνουμε, και αν όχι αύριο, αυτό θα γίνει σίγουρα κάποτε, σε λίγα ή πολλά χρόνια τίποτα δεν αλλάζει, μιας και σχεδόν ποτέ δεν ξέρουμε.

Ξεχνώντας όμως κάπου εντός θαμμένο τον εαυτό σου, κάποτε στα ξαφνικά θα ανακαλύψεις πως ξέχασες το γαλάζιο του ουρανού, τα δειλινά, το λιμάνι, τις Κυριακές, τις ανεμώνες, το κόκκινο, τις ρωγμές στον τοίχο, τα τραίνα, την επιστροφή, τα περίμενε, τον αέρα στο πρόσωπο, τις αντανακλάσεις της βροχής, τις μυρωδιές... Συνηθίσαμε να προσπερνάμε αδιάφορα την ομορφιά της κάθε μέρας.

Σχόλιο δικό μου:

Ο τρίτος εαυτός μας Γιάννη μου δεν ξεχάστηκε. Ίσως αν ξεχνιόταν να ήμασταν όλοι ήσυχοι ως «πτωχοί τω πνεύματι». Καταχωνιάστηκε. Θέλω να πιστεύω πως όλοι τον θυμόμαστε. Όλοι, ακόμα και χωρίς να το ξέρουμε. Το καταλαβαίνουμε μέσα από έναν αδ...ιόρατο αναστεναγμό, μέσα από ένα άδειο βλέμμα, σε στιγμές άκαιρες, δίπλα μας, στην οικογένειά, στη δουλειά, στη συνάντηση με τους φίλους, ακόμα και στο δρόμο … αφηρημένους τους λέμε συνήθως τους ονειροπόλους αυτού του εαυτού.
Εκείνο που ξεχάστηκε είναι ο τρόπος. Ο δικός σου, ο δικός μου, ολονών ο ξεχωριστός, μοναδικός τρόπος που θα τον βγάλει απ’ το μπαούλο που τον έχουμε καταχωνιασμένο. Αυτός ο τρόπος που προτείνεις και που είναι επώδυνος.
… τα κενά σου … τα κενά μου … Αυτά τα κενά υπάρχουν γιατί μας λείπει αυτός ο εαυτός Όσο νιώθουμε τα κενά αυτά και ψάχνουμε τρόπους να τα καλύψουμε τόσο πιο κοντά είμαστε στο να τον βρούμε. Με λάθος προσεγγίσεις πολλές φορές, με απανωτά χτυπήματα και ορθοποδήματα, με βαρυσήμαντες φιλοσοφίες, όλες μας οι εκδηλώσεις αυτόν τον σκοπό έχουν, συνειδητά ή όχι.
Πόσο αργά ή πόσο νωρίς είναι για να ξεκινήσουμε μια τέτοια αναζήτηση; Πώς καταλαβαίνουμε ποιοι είμαστε; Πότε αναρωτιόμαστε για πρώτη φορά πού είναι ο τρίτος εαυτός; Μήπως τη στιγμή που χαμογελαστοί κοιτάμε στον καθρέφτη το είδωλό μας να κλαίει; Και τι γίνεται όταν στην αναζήτησή του σκοντάφτουμε σε «αγαπημένα» εμπόδια; Τα παραμερίζουμε ή τα κάνουμε συμμάχους στον ανήφορο; Είναι τόσο απλό να είμαστε αληθινοί ώστε να απορρίπτουμε την απλότητα σαν προφανή λύση; Κι αν … λέω αν … αυτό που είμαστε δεν μας αρέσει τελικά; Βουτιά στο κενό! Πολλά τα ερωτήματα, λίγες οι απαντήσεις, πολύ πιο λίγες αυτές που μιλάνε στην καρδιά.
Κάποιοι από μας έχουμε κάνει το μεγάλο βήμα και έχουμε μείνει εκστατικοί μπροστά … στο γαλάζιο του ουρανού, τα δειλινά, το λιμάνι ... και τόσα πολλά που άλλοι τα προσπερνάνε αδιάφορα. Κι έχουμε πολύ δρόμο ακόμα όμως ... αν θέλουμε ν’ αδειάσουμε έναν λόφο με άμμο, από έναν κόκκο πρέπει ν’ αρχίσουμε.

Αναρτώ το κείμενο και το σχόλιο με την ελπίδα όποιος το διαβάσει ... να πάψει να προσπερνάει αδιάφορα τις ομορφιές της ζωής ... 

... κομμάτια (2)

Δίστασε για λίγο πριν κλείσει τον υπολογιστή. Κράτησε για λίγο το βελάκι μετέωρο πάνω από την αποθήκευση, διάβασε φευγαλέα σκόρπιες λέξεις και τελικά πάτησε "όχι". Αυτό ήταν! Όλες οι σημαντικές αποφάσεις της ζωής της πάνω σε μια μετέωρη στιγμή ήταν βασισμένες. Εκείνη τη γλυκειά, βασανιστική στιγμή που καθορίζει πορείες. Όπου όλες οι αισθήσεις παραμερίζουν, αφουγκράζονται και περιμένουν ένα βήμα, δειλό και συγχρόνως καθοριστικό. Προς εκει όπου δεν υπάρχει γυρισμός.... "Πρέπει να μάθω να αγαπώ τις λανθασμένες επιλογές μου γιατί αυτές με απασχολούν περισσότερο από τις άλλες ... τις σωστές" σκέφτηκε. Όσο για την γυναίκα της παρ'ολίγον ιστορίας της ... είχε ήδη γίνει κομμάτια μέσα στο μυαλό της. Μόνο που τα κομμάτια την πλήγωσαν σαν σπασμένα γυαλια. Όπως τότε. Γύρισε για λίγο στο τότε αλλά δεν ένιωσε τίποτε έντονο, σαν θεατής απλός σε αδιάφορο έργο. Η μαγεία είχε χαθεί ... ή την είχε διώξει επειδή δεν της άξιζε. Σηκώθηκε από το γραφείο, έβαλε μουσική και πήρε την αγαπημένη της θέση στο παράθυρο. Ήταν μεγάλη κι αυτή η νύχτα, όμως η νύχτα ήταν η μέρα της....

... κομμάτια

 'Εψαχνε γωνιά να γίνει κομμάτια. Να κάνει την ιεροτελεστία μακριά από βέβηλα μάτια. Μακριά από όλα. Το χρωστούσε στον εαυτό της. Να βρεθεί μόνη της, να γίνει μικρά μικρά κομμάτια και να τα βλέπει να σωριάζονται άμορφα στο πάτωμα, να χωρίζονται για λίγο, να διώχνουν από πάνω τους το συνδετικό υλικό, αυτό που έβαζε τη σφραγίδα του στο ένωμα και καθόριζε τις πράξεις και την πορεία της ζωής της. Να δει τον εαυτό της αρχέγονο, χωρίς βιώματα και τεχνητές ενοχές. Απόλυτη σιωπή, κενό, τίποτα που να θυμίζει το τότε .... Μετά, θα έπαιρνε ένα ένα τα κομμάτια και θα έφτιαχνε ένα καινούργιο "εγώ"  συνδέοντας τα με ένα νέο υλικό, που δεν θα το ήξερε κανείς, άλλο χρώμα, άλλο τίμημα, άλλο δέσιμο, μα πάλι αυτή, η ίδια θα ήταν, μόνο που τώρα θα ταίριαζε καλύτερα στη ζωή που είχε διαλέξει όταν δεν ήξερε. Θα χάνονταν, έλεγε, οι μνήμες που την έκαναν διαφορετική ή τουλάχιστον οι μνήμες που πονούσαν. Και μετά; Όλα, έλεγε, και το έλεγε δυνατά για να τ'ακούσει, θα γίνονταν όπως έπρεπε. Σαν να αναδυόταν από μαύρη θάλασσα. Σαν να της χρωστούσαν δάκρυα αντί να χρωστάει....

Είναι ο χρόνος μια αυταπάτη; .... συνέχεια

Το "πριν" ........... το "τώρα" ......... το "μετά" ..... σαν επιβεβαίωση της προηγούμενης ανάρτησης ... οι στιγμές του χρόνου ... ξεκάθαρες ... απόλυτες ... τις ζήσαμε επειδή τις θυμόμαστε ή τις θυμόμαστε επειδή τις ζήσαμε;

     

Ta slides από το ιστολόγιο "Υπερκινητικός Δάσκαλος"

Είναι ο χρόνος μια αυταπάτη;

Μάσκα-Χρόνος Τώρα είναι το "τώρα". Όχι λάθος το "τώρα" ήταν πριν. Τώρα είναι το "μετά" και  το "μετά" δεν ήρθε ακόμα. Τίποτε δεν είναι πιο αναλλοίωτο από τον χρόνο που κι αυτός βγαίνει ψεύτης.  Τι είναι ο χρόνος; Μια αλληλουχία-τρίπτυχο ... παρελθόν-παρόν-μέλλον που κινούνται γραμμικά(;) ... στο χρόνο!  Ενδελέχεια! Ο χρόνος μόνο με χρόνο μετριέται. Και με αλλαγές. Αλλιώς πώς; Το παρόν συνεχώς ενημερώνει τον εαυτό του.  Υποκειμενικός ή αντικειμενικός, επιστημονικός ή εμπειρικός ... ο χρόνος είναι ψεύτης. Πριν προλάβουμε να ζήσουμε το "τώρα" έχει γίνει "πριν". Ψεύτης ... Σαν τις μάσκες που φοράμε ... για να κρύβουν τις αλήθειες ... όχι τη μια και μόνη ... τις πολλές. Μόνο που οι μάσκες κάποτε βγαίνουν ενώ ο χρόνος ... είναι πάντα εκεί ανελέητος ... παγερός ... είναι μια αυταπάτη; ... ένα σόφισμα; ... ποια ακριβώς στιγμή (η αγαπημένη μου λέξη) το "τώρα" γίνεται "πριν" ; ... Αν η λογική του χρόνου ήταν πλειότιμη ... αν υπήρχε ... κάτι  ... ανάμεσα στο παρελθόν-παρόν-μέλλον που να μας δίνει τη δυνατότητα να θέσουμε τον εαυτό μας στη θέση ενός στατικού παρατηρητή ... αντί να κυλάμε μαζί με το χρονικό ποτάμι, να σταθούμε στην όχθη του ... τότε ίσως καταλαβαίναμε καλύτερα ότι το "τώρα" είναι πολύτιμο γιατί το ζούμε, ότι το "πριν" είναι ανεκτίμητο γιατί μας έδωσε το δικαίωμα των αναμνήσεων, ότι το "μετά" είναι το όνειρο ... ίσως να εκτιμούσαμε περισσότερο το ψεύτη χρόνο και να τον μοιραζόμασταν περισσότερο μ'αυτούς που αγαπάμε ...  Η φωτογραφία "Μάσκα-Χρόνος" είναι κερί από τη συλλογή φίλου δημιουργού ....    Joshua Bell plays the Bruch violin concerto (II. Adagio)

το μετά

Όταν τελειώσει ... άμα τελειώσει και φύγει μακριά στη χώρα του άπιαστου απ'όπου δεν ξαναγυρνά, αφήνει πίσω του γεύση, μυρωδιά, ήχους, οράματα, στοιχειά του καθενός, καλωσορίσματα του τέλους ... μικρός ξερριζωμός, γενναίο αντίο ... ένα "αν" και ένα "ίσως" πάντα κρυφογελούν όσο σίγουροι κι αν είμαστε για ό,τι κάναμε ή έγινε από μόνο του ... τίποτε ίδιο ποτέ ξανά δεν θα βρεθεί μπροστά μας ... όλα θα μοιάζουν μα δεν θά'ναι αυτό, το ίδιο που ζήσαμε πριν λίγο ... πόσο έτοιμοι θα είμαστε πριν κάτι άλλο αρχίσει; ... πρέπει να είμαστε έτοιμοι; ... τι θα χαθεί για πάντα αν είμαστε πάντα έτοιμοι; ... κάποιες φορές θέλουμε να τα ξέρουμε όλα από πριν ... όχι εκπλήξεις ... σιγουριά ... ασφάλεια ... πλήξη ... είναι καλό να ξέρουμε τι δεν θα ζήσουμε αν ξερουμε από πριν ... αλλά ... δεν είναι έτσι ... ευτυχώς η ζωή προνόησε και όσους κύκλους ... όχι κύκλους ... σπείρες ... και να κάνει δεν επαναλαμβάνει τα λάθη της ...  μόνο εμείς τα δικά μας ... γιατί ξεχνάμε ... ξεχνάμε γεύση, μυρωδιά, ήχους, οράματα ... ευτυχώς ...

Only Because of You

Τα τρία ερωτήματα

Λέοντος Τολστόι

Μια φορά και έναν καιρό, ένας βασιλιάς σκέφτηκε ότι αν ήξερε πάντοτε την κατάλληλη στιγμή για ν’αρχίζει κάτι, αν ήξερε ποιοι είναι οι κατάλληλοι άνθρωποι για ν’ ακούει και ποιοι είναι εκείνοι που θάπρεπε ν’ αποφεύγει και πάνω από όλα αν ήξερε πάντοτε ποιο είναι το σημαντικότερο πράγμα να κάνει, δε θα αποτύχαινε σε ό,τι επιχειρούσε.


Και όταν του ήρθε αυτή η σκέψη, φρόντισε να διακηρυχθεί σε ολόκληρο το βασίλειό του ότι θα έδινε σπουδαία αμοιβή σ’εκείνον που θα του μάθαινε ποια είναι η κατάλληλη στιγμή για κάθε ενέργεια, ποιοι είναι οι πιο αναγκάιοι άνθρωποι και πως θα μπορούσε να ξέρει ποιό είναι το πιο σπουδαίο πράγμα να κάνει.


Και ήλθαν σοφοί άνθρωποι στο βασιλιά, αλλά όλοι έδωσαν διαφορετικές απαντήσεις στα ερωτήματα.


Σ’ απάντηση του πρώτου ερωτήματος, μερικοί είπαν ότι για να ξέρει κανείς την κατάλληλη στιγμή για κάθε ενέργεια, πρέπει να φτιάξει προκαταβολικά ένα πρόγραμμα ημερών, μηνών και ετών και να το ακολόυθήσει πιστά. Μόνον έτσι, είπαν αυτοί, θα μπορούσε να γίνει το κάθε τι στην κατάλληλη στιγμή. Άλλοι δήλωσαν ότι θα ήταν αδύνατο ν’αποφασίσει κανείς εκ των προτέρω την κατάλληλη στιγμή για κάθε ενέργεια, αλλά αν δεν αφήσει τον εαυτό του να απορροφηθεί σε μάταιες ενασχολήσεις, θα μπορούσε πάντοτε να προσέχει τι συμβαίνει και τότε να κάνει ό,τι θα ήταν αναγκαίο. Άλλοι πάλι είπαν, ότι όσο κι αν πρόσεχε ο βασιλιάς ό,τι συμβαίνε, θα ήταν αδύνατο σε έναν άνθρωπο να αποφασίζει σωστά ποια είναι η κατάλληλη στιγμή για κάθε ενέργεια, γι΄ αυτό θάπρεπε να έχει ένα συμβούλιο από σοφούς ανθρώπους, που θα τον βοηθούσαν να καθορίσει την κατάλληλη στιγμή για κάθε τι.


Αλλά πάλι, άλλοι του είπαν ότι υπάρχουν ορισμένα πράγματα που δε θα μπορούσαν να περιμένουν να εξεταστούν από ένα συμβούλιο και για τα οποία πρέπει κανείς να αποφασίσει αμέσως αν θα τα επιχειρίσει ή όχι. Για να μπορεί να όμως κανείς να το αποφασίσει αυτό, πρέπει να εκ των προτέρω τι πρόκειται να συμβεί. Μόνο μάγοι μπορούν να το κάνουν αυτό και γι’ αυτό, για να ξέρει κανείς την κατάλληλη στιγμή για κάθε ενέργεια, πρέπει να συμβουλεύεται μάγους.


Εξ ίσου ποικίλες ήταν οι απαντήσεις και στο δεύτερο ερώτημα. Μερικοί είπαν ότι οι άνθρωποι που χρειάζεται περισσότερο ο βασιλιάς είναι οι σύμβουλοί του, άλλοι οι ιερείς, άλλοι οι γιατροί, ενώ άλλοι είπαν ότι πιο αναγκαίοι είναι οι πολεμιστές.


Στο τρίτο ερώτημα για το ποιά είναι πιο σπουδαία ενασχόληση, μερικοί απάντησαν ότι πιο σπουδαίο πράγμα στο κόσμο είναι οι επιστήμες. Άλλοι είπαν ότι είναι η πολεμική επιδεξιότητα, και άλλοι πάλι ότι είναι η θρησκευτική λατρεία.


Όλες οι απαντήσεις ήταν διαφορετικές και ο βασιλιάς δε συμφώνησε σε καμιά απ’ αυτές και σε καμιά δεν έδωσε σημασία. Αλλά θέλοντας ακόμη να βρει τις σωστές απαντήσεις, αποφάσισε να συμβουλευτεί έναν ερημίτη πολύ γνωστό για την σοφία του.


Ο ερημίτης ζούσε σ’ ένα δάσος απ’ το οποίο δεν απομακρυνόταν ποτέ και δε δεχόταν παρά τους απλούς ανθρώπους. Έτσι ο βασιλιάς ντύθηκε απλά ρούχα και πριν φτάσει στο κελί του ερημίτη, κατέβηκε απ’ τ’ άλογό του, άφησε πίσω τη φρουρά του και πήγε μόνος του.


‘Οταν πλησίασε ο βασιλιάς, ο ερημίτης έσκαβε τη γη μπροστά στην καλύβα του. Όταν είδε το βασιλιά, τον χαιρέτησε και συνέχισε να σκάβει. Ο ερημίτης ήταν άνθρωπος ασθενικός και αδύνατος και κάθε φορά που σφήνωνε την αξίνα του στην γη για να σηκώσει λίγο χώμα, ανάπνεε βαριά.


Ο βασιλιάς τον πλησίασε και του είπε: «Ήρθα σε σένα σοφέ ερημίτη για να σε ρωτήσω τρία πράγματα: Πώς θα μάθω να κάνω το κατάλληλο πράγμα στην κατάλληλη στιγμή, ποιοι είναι οι άνθρωποι που χρειάζομαι περισσότερο και επομένως ποιους θα πρέπει να προσέχω περισσότερο από τους άλλους και ποιες υποθέσεις είναι πιο σπουδαίες και χρειάζονται περισσότερο προσοχή»;


Ο ερημίτης άκουσε το βασιλιά, αλλά δεν έδωσε καμιά απάντηση. Μόνο έφτυσε στις παλάμες του και ξανάρχισε το σκάψιμο.


«Είσαι κουρασμένος», είπε ο βασιλιάς, «άσε με να πάρω την αξίνα και να δουλέψω εγώ λίγο για σένα».


«Ευχαριστώ», είπε ο ερημίτης και δίνοντας την αξίνα στο βασιλιά κάθησε κάτω στο χώμα.


Όταν έσκαψε ο βασιλιάς δύο αυλάκια, σταμάτησε και επανέλαβε τα ερωτήματά του. Ο ερημίτης και πάλι δεν απάντησε, αλλά σηκώθηκε, άπλωσε το χέρι του να πάρει την αξίνα και είπε: «Ξεκουράσου τώρα λίγο και άσε μένα να δουλέψω λιγάκι».


Ο βασιλιάς όμως δεν του έδωσε την αξίνα και συνέχισε να σκάβει. Πέρασε μια ώρα και άλλη μια. Ο ήλιος άρχισε να δύει πίσω απ’ τα δέντρα και ο βασιλιάς στο τέλος σφήνωσε την αξίνα στο χώμα και έιπε: «Ήρθα σε σένα σοφέ άνθρωπε για μια απάντηση στα ερωτήματά μου. Αν δεν μπορείς να μου δώσεις καμιά, πες το μου να γυρίσω στο σπίτι μου».


«Να, κάποιος έρχεται τρέχοντας», είπε ο ερημίτης. «Ας δούμε ποιος είναι».


Ο βασιλιάς γύρισε και είδε ένα γενειοφόρο άνδρα να έρχεται τρέχοντας από το δάσος, σφίγγοντας με τα χέρια του το στομάχι του, απ’ το οποίο έτρεχε ποτάμι το αίμα. Όταν πλησίασε το βασιλιά, έπεσε λιπόθυμος στο χώμα βγάζοντας έναν ελαφρύ αναστεναγμό. Ο βασιλιάς και ο ερημίτης ξεκούμπωσαν τα ρούχα του. Υπήρξε ένα μεγάλο τραύμα στο στομάχι του. Ο βασιλιάς το έπλυνε όσο καλλίτερα μπορούσε και το έδεσε με το μαντήλι του και με μια πετσέτα που τούδωσε ο ερημίτης. Αλλά το αίμα δε σταματούσε να τρέχει και ο βασιλιάς ξανά και ξανά άλλαζε τον επίδεσμο, μουσκεμένο από καυτό αίμα, τον έπλενε και ξανάδενε το τράυμα. Όταν σταμάτησε να τρέχει το αίμα, ο πληγωμένος συνήλθε και ζήτησε κάτι να πιει. Ο βασιλιάς έφερε φρέσκο νερό και του το έδωσε. Στο μεταξύ ο ήλιος έδυσε και άρχισε να κρυώνουν. Έτσι ο βασιλιάς με τη βοήθεια του ερημίτη μετέφερε τον πληγωμένο στην καλύβα και τον ξάπλωσε στο κρεβάτι. Όταν ξάπλωσεστο κρεβάτι ο πληγωμένος, έκλεισε τα μάτια του και ησύχασε, αλλά ο βασιλιάς ήταν τόσο κουρασμένος απ’το περπάτημα και τη δουλεία που έιχε κάνε, που κάθησε στο κατώφλι και τον πήρε και αυτόν ο ύπνος τόσο βαθιά, ώστε κοιμήθηκε συνέχεια όλη την καλοκαιριάτικη νύχτα. Όταν ξύπνησε το πρωί, πέρασε πολλή ώρα πριν μπορέσει να θυμηθεί που ήταν, ή ποιος ήταν ο άγνωστος γενειαφόρος άνδρας που ήταν ξαπλωμένος στο κρεβάτι και τον κοίταζε έντονα και με φλογισμένα μάτια.


«Συγχώρεσέ με», είπε ο γενειαφόρος άνδρας με μια ασθενική φωνή, όταν είδε ότι ο βασιλιάς είχε ξυπνήσει και τον κοίταζε.


«Δε σε ξέρω και δεν έχω τίποτε να σου συγχωρήσω», είπε ο βασιλιάς. «Εσύ δε με ξέρεις, αλλά εγώ σε ξέρω. Είμαι αυτός ο εχθρός σου που ορκίστηκε να πάρει εκδίκηση από σένα, γιατί εκτέλεσες τον αδελφό του και κατάσχεσες την περιουσία του. Ήξερα πως είχες πάει μόνος σου να δεις τον ερημίτη και αποφάσισα να σε σκοτώσω στην επιστροφή. Αλλά πέρασε η ημέρα και δεν γύρισες. Έτσι βγήκα απ’ την ενέδρα μου και έπεσα στους φρουρούς σου και αυτοί με αναγνώρισαν και με τραυμάτισαν. Τους ξέφυγα, αλλά θα είχα πεθάνει απ’την αιμορραγία, αν εσύ δεν είχες φροντίσει το τραύμα μου. Εγώ ήθελα να σε σκοτώσω κι εσύ μου έσωσες την ζωή. Τώρα, αν ζήσω, κι αν το θέλεις κι εσύ, θα σε υπηρετήσω σαν ο πιο πιστός σου σκλάβος και θα ζητήσω απ’ τους γιους μου να κάνουν το ίδιο. Συγχώρεσέ με».


Ο βασιλιάς ήταν πολύ ευχαριστημένος που είχε συμφιλιωθεί τόσο εύκολα με τον εχθρό του και που είχε κάνει ένα φίλο και όχι μόνο τον συγχώρεσε, αλλά είπε ότι θα έστελνε τους υπηρέτες του και το προσωπικό του γιατρό να τον φροντίσουν και υποσχέθηκε να του ξαναδώσει την περιουσία του.


Αφού έφυγε απ’τον πληγωμένο ο βασιλιάς, πήγε έξω στον εξώστη και κοίταξε τριγύρω να βρει τον ερημίτη. Ήθελε πριν φύγει, να τον παρακαλέσει ακόμη μια φορά να απαντήσει στα ερωτήματα που του είχε κάνει. Ο ερημίτης ήταν έξω γονατισμένος και φύτευε σπόρους στ’ αυλάκια που ‘χαν σκαφτεί την προηγούμενη μέρα.


Ο βασιλιάς τον πλησίασε και του είπε: «Για τελευταία φορά σε παρακαλώ απάντησε στα ερωτήματά μου, σοφέ άνθρωπε». «Μα έχουν ήδη απαντηθεί», είπε ο ερημίτης, σκύβοντας ακόμα στ’ αδύνατα πόδια του και κοιτάζοντας προς το βασιλιά που στεκόταν μπροστά του.


«Πως απαντήθηκαν; Τι εννοείς;», είπε ο βασιλιάς.


«Δε βλέπεις;», απάντησε ο ερημίτης. «Αν δεν είχε λυπηθεί χθες την αδυναμία μου και δεν είχες σκάψει για μένα τ’ αυλάκια, αλλά είχες φύγει, αυτός ο άνθρωπος θα σου είχε επιτεθεί και θα είχες μετανοιώσει που δεν έμεινες μαζί μου. Έτσι η πιο σπουδαία στιγμή ήταν όταν έσκαβες τ’αυλάκια, κι εγώ ήμουν ο πιο σπουδαίος άνθρωπος και το να μου κάνεις καλό ήταν η πιο σπουδαία δουλειά. Ύστερα, όταν αυτός ο άνθρωπος ήρθε σε μας, η πιο σπουδαία στιγμή ήταν όταν τον φρόντιζες, γιατί αν δεν είχες δέσει το τραύμα του, θα πέθαινε χωρίς να συμφιλιωθεί μαζί σου. Έτσι αυτό ήταν ο πιο σπουδαίος άνθρωπος και αυτό που έκανες γι’ αυτόν ήταν η πιο σπουδαία δουλειά. Να θυμάσαι λοιπόν: Υπάρχει μόνο μία στιγμή που είναι η πιο σπουδαία, το παρόν. Είναι η πιο σπουδαία στιγμή, γιατί είναι η μόνη πάνω στην οποία έχεις κάποια δύναμη. Ο πιο αναγκαίος άνθρωπος είναι αυτός μαζί με τον οποίο βρίσκεσαι, γιατί κανένας άνθρωπος δεν ξέρει αν θα έχει ποτέ πάρε-δώσε με κάποιον άλλο. Και το πιο σπουδαίο πράγμα είναι να του κάνεις καλό, γιατί μόνο γι’αυτό το σκοπό έχεις έλθει σ’αυτόν τον κόσμο!».

ΠΗΓΗ: http://www.pentapostagma.gr/2010/10/blog-post_4642.html#ixzz13CKe2N8n

ευχαριστήριο ... Ο Μπήντερμαν και οι εμπρηστές ...

Η νεοσύστατη θεατρική ομάδα  των Εκπαιδευτικών της Διεύθυνσης Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Δυτικής Θεσσαλονίκης "Μίμησις πράξεως" πειραματίστηκε και τόλμησε να παρουσιάσει το έργο:

Ο ΜΠΗΝΤΕΡΜΑΝ ΚΑΙ ΟΙ ΕΜΠΡΗΣΤΕΣ

Κλείνω τα μάτια και βλέπω ... σκόρπιες στιγμές ... σαν παγωμένες σκηνές ... κρατάω τις "καλές" ... αυτές που θα θυμάμαι για πάντα ... καταχωνιάζω τις άσχημες ... λίγες ευτυχώς ... δεν τις ξεχνάω γιατί κι αυτές είναι πολύτιμες ... νιώθω γεμάτη από ολες αυτές τις στιγμές ... και πρέπει κάποιον ... κάτι ... να ευχαριστήσω ... γι αυτήν την ευκαιρία ...έναν έναν ... άλλον για τον δυναμισμό του  ... άλλον για το δίχτυ ασφαλείας  ... ἀλλον για τη σταθερή του αξία ... άλλον για την υπέρβαση ... άλλον για τη σίγουρη παρουσία ... άλλους για την υπομονή ακόμα και για τις διαφωνίες μας ... πολύτιμες κι αυτές ... όλους για όλα ... ακόμα και για εκείνα που δεν έκαναν ... για όλα ... για την εμπειρία ... τη μοναδική ... την πρώτη μου ... που δεν ήταν ό,τι ακριβώς είχα φανταστεί ... αλλά ήταν δική μου ... για τις στιγμές που μοιραστήκαμε ... τα συναισθήματα ... την ένταση ... μα πιο πολύ για το όνειρο πως κάτι που δεν υπήρχε πριν ... τώρα υπάρχει ... και θα συνεχιστεί ... κι αυτό το κάτι είναι για όλους διαφορετικό ...μα  η ύπαρξή του μας ένωσε ... και δεν είναι ανάγκη να το βρούμε ... το ψάξιμο θα βγάλει θησαυρούς ... μοναδικούς σαν τις στιγμές μας ... πολύτιμους σαν τις ψυχές μας ... ανεκτίμητους σαν τα όνειρά μας ...

Φιλιά σε όλους ....


Μάνος Χατζιδάκις ~ Το βαλς των χαμένων ονείρων
 

  

Ασπρόμαυρη γοητεία ... περασμένης εποχής

http://www.slideshare.net/tecelao/ceative-vintage-photos-criativas-photos-vintage

Creative vintage photos / Criativas Photos Vintage

View more presentations from Rodrigo (O Tecelão).

Χάρις Αλεξίου- Κάτω απ' τη μαρκίζα

 

Χάρις Αλεξίου- Κάτω απ' τη μαρκίζα

"...Εσύ όπου να πας, σ' όποιο ταξίδι,
σε λάθος στάση θα κατεβείς...."
Κάποιες φορές κατεβήκαμε σε λάθος στάση ... και κάποιες φορές αυτό έγινε για το καλό μας ... χωρίς να το ξέρουμε ... αυτή η απόφαση να κατεβούμε και να μείνουμε εκεί ... σε μια στάση ... που έγινε ζωή ολόκληρη ... πάρθηκε σε δευτερόλεπτα ... σε στιγμές, για να χρησιμοποιήσω και την αγαπημένη μου λέξη ... άλλοτε πάλι ... απ'την πολλή σκέψη ... χάσαμε τη στάση ... και τι κάναμε τότε ... αφού ξέραμε πως δεν υπάρχει τρόπος να την ξαναβρούμε ... κάποιοι κατεβήκαμε στην πιο κοντινή ... κάποιοι αλλάξαμε προορισμό ... κάποιοι μείναμε στο λεωφορείο και αφήσαμε άλλους να μας πάνε όπου θέλουν ... κι αυτό το "κάπου" έγινε και πάλι ζωή ολόκληρη ... και κάποιοι κατεβήκαμε στη σωστή στάση ... στο σωστό χρόνο ... παίρνοντας τη σωστή απόφαση ... ακούγοντας το ... κλικ ...

Τι γλυκό να σ' αγαπούν ... και να σου το λένε!

Μια καληνύχτα που μπορεί να γίνει και καλημέρα στέλνω με ένα γλυκό γλυκό τραγούδι

Τι γλυκό να σ' αγαπούν ... και να σου το λένε

μάτια που μελαγχολούν και κρυφά σου σιγοκλαίνε ...

το αφιερώνω σε σας που με τη σειρά σας μπορείτε να το αφιερώσετε ...

στα μάτια που έκλαψαν για σας ... είτε το ξέρετε είτε όχι ...
στα μάτια που για χάρη τους κλάψατε ... είτε το άξιζαν είτε όχι ...
στα μάτια που κλαίνε για ό,τι συμβαίνει γύρω μας ... και προσεύχονται γι αυτά ...
στα μάτια που σας προσέχουν σε κάθε σας βήμα ...
στα μάτια που προσέχετε πιο πολύ απ'τον εαυτό σας ...
στα μάτια που έκλεισαν για πάντα ...
στα μάτια που είναι γεμάτα δάκρυα χαράς ...

κι αν παρέλειψα κάποια κατηγορία ... ξέρετε ...  σχόλια ή e-mail  με διορθώσεις πάντα δεκτά ...

εξοδος κινδυνου

Έξοδος κινδύνου ... από ή προς τον κίνδυνο ... το ρίσκο του καθενός.
Φωτεινές επιγραφές καθοδηγούν μέσα στο σκοτάδι όπου ο καθένας μας ψάχνει τις δικές του εξόδους ... και πάλι χωρίς να είναι σίγουρος πως θα βρει κάτι ... πως θα βγει έξω ... πού έξω ... μήπως είναι καλύτερα μέσα ... πού μέσα ... τελικά σ' όλη μας τη ζωη εξόδους ψάχνουμε, μόνο που δεν βλέπουμε τις επιγραφές, τα σημάδια ή τα βλέπουμε και δεν τα διαβάζουμε ή τα διαβάζουμε και δεν τα καταλαβαίνουμε ή τα καταλαβαίνουμε και σιωπούμε ... γιατί βολεύει, γιατί νομίζουμε πως αυτό μας αξίζει.
Κάποιοι τις βρίσκουμε ... όχι μιαν έξοδο ... πολλές συγχρόνως και τρέχουμε να τις προλάβουμε όλες σαν να πρόκειται να χαθούν μα έχουμε ήδη χάσει.
Κι άλλοι πιο τυχεροί με το πεπρωμένο μας να λάμπει όχι σαν άστρο μα σαν φωτεινή επιγραφή, αποφασίζουμε να το ακολουθήσουμε και βρίσκουμε πρώτα τον εαυτό μας και μετά τη λύτρωση

Καληνύχτα

ΕΞΟΔΟΣ ΚΙΝΔΥΝΟΥ - ΑΛΚΗΣΤΙΣ ΠΡΩΤΟΨΑΛΤΗ

Αν δεν γεννηθείς αστέρι .... υπάρχει ελπίδα να γίνεις μετά;

 Αν δεν γεννηθείς αστέρι ...
 
Αφιερωμένο σε όποιον νιώθει αστέρι!

Και σε όποιον έχει δίπλα του ένα αστέρι και χαίρεται για λογαριασμό του!

Και σε όποιον είναι αστέρι αλλά δεν το ξέρει!

Και σε όποιον προτιμάει να κοιτάει το αστέρι από τη γη αντί να ψηλώνει!

Και σε όποιον φοβάται να γίνει αστέρι για να μην πληρώσει το τίμημα!

Και σε όποιον δεν προλαβαίνει ούτε να δει ούτε να γίνει αστέρι!

Κι αν δεν βρήκατε τον εαυτό σας σε κάποια κατηγορία, δέχομαι προτάσεις!

ΕΛΛΗ ΛΑΜΠΕΤΗ-ΘΥΜΗΣΟΥ ΤΟ ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ

ΘΥΜΗΣΟΥ ΤΟΝ ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ

Στιγμές

"...Κάποιες στιγμές κρατάνε αιώνες
πέφτεις και χάνεσαι μέσα τους
κι όταν γυρνάς διψάς
γιατί σε στέρεψαν αυτά που έζησες
γιατί σε στέγνωσαν αυτά που είδες

Κάποιες στιγμές χωρίζουν το χρόνο
γίνεσαι ένα μαζί τους
κι όταν ξεφεύγεις πονάς
γιατί χάνεις κομμάτια σου
γιατί δεν θες να γυρίσεις

Κάποιες στιγμές σου λένε αλήθειες
κλείνεις τα μάτια μπροστά τους
κι όταν τ' ανοίγεις γερνάς
γιατί πάλι προσπέρασαν
γιατί δεν θα ξανάρθουν ..."

Λία