Κυριακή 29 Ιανουαρίου 2012

εκεί ...








Θολές λεπίδες, σαν επιθυμίες, σχίζουν τα στεγανά μου


Γλιστράω στην άβυσσο παραμερίζοντας το δρόμο


Σκαλώνω σε στιγμές αιώνιες που φωνάζουν βοήθεια


Ρίχνω τα χρόνια μου σκοινί ανάμεσα στο τώρα και στη λήθη


με την ψυχή να τρέχει γρηγορότερα απ'το σώμα


φωνάζω




κρατήσου από μένα ... μα μείνε εκεί!




10 σχόλια:

ΔΗΜΗΤΡΑ - ΕΞΑΙΡΕΣΕΙΣ είπε...

Όμορφο πρωινό Κυριακής Λία μου.

Lia Papapetrou είπε...

@ ΔΗΜΗΤΡΑ

Καλημέρα και σε σένα ... λίγο μελαγχολικό μου βγαίνει το πρωινό της Κυριακής ... αλλά όλα στο πρόγραμμα είναι ...

Μιχάλης είπε...

Επέστρεψες σε παλιές καλές δημιουργίες. Καλή εβδομάδα !!! Η ψυχή πράγματι τρέχει περισσότερο.-

ΛΥΧΝΟΣ ΚΑΙΟΜΕΝΟΣ είπε...

αυτό το μείνε εκεί... σαν ρόγχος... σαν κραυγή ακούγεται...
και το σχοινί που ενώνει το τώρα και τη λήθη... τόσο μα τόσο εύθραυστο...

seirios είπε...

Αλυσίδα από στιγμές απαρτίζουν τον δρόμο μας, πολύχρωμες... και όλα τα χρώματα χωράνε...
Ας μας οδηγεί η ψυχή μας. Με ειλικρίνεια...
Υπέροχη γραφή !

Lia Papapetrou είπε...

@ Μιχάλη

καλή εβδομάδα και σε σένα ... ευχαριστώ ... όσο περισσότερο λαχανιάζει η ψυχή τόσο καλύτερα :)

Lia Papapetrou είπε...

@ ΛΥΧΝΕ μου

Ξέρω ότι "βλέπεις" ...

Lia Papapetrou είπε...

@ seirios.s

Ευχαριστώ ... τα χρώματα χωράνε όλα ... είναι εκεί ... μα δεν τα βλέπουμε πάντα ... και καμιά φορά καλύτερα απλά να τα φανταζόμαστε ... και να παίρνουμε δύναμη για το δρόμο ...

Αγγελική είπε...

Καλησπέρα, όμορφος στίχος!
Καλή εβδομάδα !

Lia Papapetrou είπε...

@ ΜΑΙΡΗ

Ευχαριστώ ... καλή εβδομάδα ... όσο μπορεί ν' αντέξει ο καθένας!