Κάθε τέτοια μέρα ...

Πάει ο παλιός ο χρόνος ... κάθε τέτοια μέρα ... ο γεράκος με άσπρα μαλλιά που θυμίζει τα παραμύθια των παιδικών μας χρόνων ... με μια γενειάδα ως το χώμα ... σέρνει αργά τα βήματά του ... σκυφτός σαν να έχει καμπούρα ... σαν να κουβαλάει στην πλάτη του όσα εμείς εναποθέσαμε στον ερχομό του ... ένα χρόνο πριν την ίδια μέρα ... και τον βαραίνουν όσα όνειρα αφήσαμε να ξεχαστούν ... όσα "θέλω" δεν έγιναν "ζω" ... όσες επιθυμίες αφήσαμε να πέσουν στο κενό ... όσες στιγμές χάθηκαν πριν γίνουν αναμνήσεις ... κάθε χρόνο φεύγει σκυφτός ρυτιδιασμένος ... κι όμως κάθε τέτοια μέρα βρίσκει και τη δύναμη και υποδέχεται τον νέο χρόνο με χαμόγελο ...τα βήματά του οδηγούνται από εκείνες τις στιγμές που καταφέραμε κάτι ... που νιώσαμε άνθρωποι ... που αγαπήσαμε ... που αφήσαμε εγωισμούς και απλώσαμε το χέρι ... που συγχωρέσαμε ... που κερδίσαμε στιγμές και τις κλείσαμε στο μυαλό και στην καρδιά ... αν έλειπαν κι αυτά ... θα πέτρωναν τα χρόνια πάνω μας ... κάθε τέτοια μέρα είναι σαν να έχουμε μια ευκαιρία ακόμα ... κάθε τέτοια μέρα μπορούμε να ελπίζουμε ...

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ

Πανσέληνοι ...

Απανταχού Πανσέληνοι, της νύχτας δρώμενα

καρικατούρες στα χέρια κάλπικων καλλιτεχνών

λάβαρα σας κρατάνε κενοί ποιητές

τρόπαια οι εκμεταλλευτές ερωτευμένοι

στόχοι γίνεστε φιλόδοξων επιστημόνων

και ατάλαντων μελετητών

κι όμως εκεί πεισματικά

στέκεστε, αντέχετε και μεσουρανείτε

να μας θυμίζετε πως 

όσα βλέμματα κι αν στρέψουμε στον ουρανό

όσα δίχτυα κι αν ρίξουμε στ' αστέρια

ό,τι μετράει τελικά

είναι η ζωή που περνάει γύρω και μέσα μας

κι αλίμονο αν δεν αφήνει σημάδια ...

Μνήμες ...

Μνήμες ... 
χωρίς αυτές 
κουφάρια είμαστε 
που αγωνίζονται 
απλά να επιζήσουν
χωρίς αυτές
τι άλλο παρά μηχανές
καλά λαδωμένες αλλά νεκρές
Μνήμες ...
που δεν γίνονται όπλα
αλλά βάθρα ψηλά
να μας κρατήσουν
χωρίς αυτές
το μέλλον γκρεμός
Μνήμες ...
φωτιές αναμμένες
να μας ζεστάνουν θέλουν
αρκεί να τις κρατήσουμε 

αγνές ...

Ζωή και θάνατος ...

Ζωή και θάνατος ...

κύκλος ατέρμονος ...

μαζί και μόνοι ...

μαζί κι όμως μόνοι ...

τροχιοδρομούμε ...

φυγόκεντρος ... τα όνειρα

Πέρα απ' την άκρη του ονείρου ...

Πέρα απ' την άκρη 

του ονείρου

εκεί που παγιδεύονται

οι επιθυμίες

που όσες είναι τυχερές

βρίσκουν ρωγμές

και πεταρίζουν πιο μακριά

Εκεί όποιος σκαλώσει

στροβιλίζεται

και αν δεν ξεχαστεί

στην ομορφιά της νίκης

θα ψάξει να βρει

έξοδο κρυφή

Αρκεί να είναι πρόθυμος

ν' αλλάξει

γνώμες και ιδέες

και θα βρεθεί για πάντα

κερδισμένος

Θα έχει δει πιο μακριά

«Ἡ πηγὴ τῆς ζωῆς ἐν μνημείῳ τίθεται»

«Ἡ πηγὴ τῆς ζωῆς ἐν μνημείῳ τίθεται»

Παναγία Αγιοσορίτισσα

Από: http://leipsanothiki.blogspot.gr, http://vizantinaistorika.blogspot.gr

Διαδρομή ...

Μέσα από άυλα φώτα μυστικά

που άλλοι δεν βλέπουν

μέσα από ήχους κυκλικούς

που μόνο εσύ ακούς

πορεύεσαι ακροπατώντας

πάνω σε πετρωμένους δρόμους

Κάθε βήμα σου  δειλό

ανοίγει λίγα μέτρα πορείας ακόμα

κάθε κίνηση και κάθε ανάσα

σου θυμίζει πως ζεις

Σταματάς για λίγο, πολύ λίγο

ίσα για να αναλογιστείς

αν για σένα μετράει τελικά

να ξέρεις που πας

ή σου αρκεί να μαζεύεις

στιγμές διαδρομής.

Κι όσο γεμίζεις ...

«Η παρακολούθηση»

Μέχρι τώρα όλα πήγαν καλά. Είχα μάθει πολλά για τον Στέφανο Ερμόγλου μέσα σε δύο βδομάδες παρακολούθησης. Η πελάτισσα που με προσέλαβε ήταν πολύ ευχαριστημένη από την πρόοδο της έρευνας. Είχα καταγράψει όλες τις κινήσεις του, τους ανθρώπους που συνάντησε, τα τηλεφωνήματα που έκανε, ακόμα και το τι έτρωγε ή ποιες εκπομπές  έβλεπε στη τηλεόραση. Για μένα αυτός ο άνθρωπος ήταν πολύ κοινός, προβλέψιμος, χωρίς κανένα ενδιαφέρον, με σταθερό ωράριο, λίγες εξόδους με φίλους και μια ζωή που θα μπορούσα να χαρακτηρίσω ανιαρή. Κι όμως η πελάτισσα ήταν σαφής. Έπρεπε να περιμένω μια κίνηση έξω από το πρόγραμμά του. Δεν ήξερε τι. Ίσως μια συνάντηση ή ένα τηλεφώνημα. Η επίσκεψή μου στο σπίτι του-την ώρα που έλειπε φυσικά- δεν απέφερε κανένα ιδιαίτερο εύρημα. Μπήκα εύκολα και στα αρχεία του υπολογιστή του που δεν είχε καν κωδικό και δεν βρήκα κάτι που να δηλώνει ότι ο άνθρωπος αυτός είχε κάποιο ενδιαφέρον έξω από τα συνηθισμένα.

Σήμερα είχα στηθεί από νωρίς, όπως συνήθως, έξω από το σπίτι του, κρυμμένη πίσω από τα τούβλα ενός μισοτελειωμένου σπιτιού που βρισκόταν απέναντι από το δικό του. Πλησίαζαν μεσάνυχτα και ήξερα ότι σε 5-10 λεπτά το πολύ τα φώτα θα έσβηναν και ο Στέφανος θα πήγαινε για ύπνο. Είχα αρχίσει ήδη να χασμουριέμαι όταν με την άκρη του ματιού είδα κάτι που με παραξένεψε. Η κουρτίνα του υπνοδωματίου που βρισκόταν στον επάνω όροφο της μονοκατοικίας κινήθηκε ανεπαίσθητα. Περισσότερο το ένιωσα παρά το είδα. Η πείρα μου μου έλεγε ότι κάτι δεν πάει καλά. Το ένστικτό μου, μετά από 20 χρόνια στο επάγγελμα μου έλεγε ότι με είχε πάρει χαμπάρι. Έμεινα ακίνητη και αποφάσισα να μείνω όλη τη νύχτα εκεί. Κάτι μου έλεγε ότι δεν θα είναι άλλη μια συνηθισμένη νύχτα. Ίσως αυτή τη νύχτα θα γινόταν αυτό που μου ανέθεσε η πελάτισσά μου να βρω. Έκατσα πάνω σε μια στοίβα από τούβλα και περίμενα. Πέρασαν πάνω από δύο ώρες και είχα αρχίσει να νυστάζω. Σηκώθηκα για να ξεμουδιάσω, τέντωσα τα χέρια πίσω μου και ευχήθηκα να είχα πάρει μαζί μου καφέ. Έφερα στο μυαλό μου τη γεύση και ένιωσα την μυρωδιά του τόσο έντονα που νόμιζα πως αν γύριζα το κεφάλι θα έβρισκα μια κούπα ζεστό λαχταριστό καφέ. Χαμογελώντας με την ανοησία μου, γύρισα το κεφάλι και είδα ... τον Στέφανο... να μου προσφέρει μια κούπα λέγοντας: «Πιες ... ίσως είναι ο τελευταίος σου».