πόλεμος ...

ώσπου οι λέξεις να γίνουν βέλη ... 

ποιος νοιάζεται για τη νίκη; ...

κι αν έφευγα ταξίδι στον άπειρο χρόνο

κι αν έψαχνα παλιές Κυριακές

κι αν ήθελα να μείνω για πάντα εκεί;

πάλι μιλάω, μιλάω με τα μάτια

κι αν όσα δεν γράφω βγούνε αλήθεια

κι αν όσα δεν λέω κρυμμένα "γιατί"

πάλι θα ζούνε κρυμμένα παιχνίδια

πάλι θα λένε πως φταίει η ζωή

Τα βλέφαρα βαριά

πέφτουν μεθυσμένα

ζητούν να σφαλίσουν

ν' ανοίξουν δρόμο

στο άπιαστο

μια ζάλη γλυκιά

θολώνει το μυαλό

εκεί στο μεταίχμιο

μεταξύ ζωής και ονείρου

έρχονται πρόσωπα και στιγμές 

μπερδεύονται 

ποιο είναι αλήθεια

και ποιο δεν έγινε ποτέ



εκεί μπορείς να ζήσεις

τη φαντασία σαν να΄ναι ζωή

και να ακούσεις

όσα δεν έχουν ειπωθεί

Οδός Αμαρτίας αριθμός 12 από τις εκδόσεις "Ανάτυπο"

Δώδεκα συγγραφείς αναζητούν τον ορισμό, την έννοια, την λύτρωση, την τιμωρία. Αφηγούνται, ο καθένας με τον δικό του τρόπο, δώδεκα διαφορετικές ιστορίες εμπνευσμένες από τη λέξη "Αμαρτία".Τι να σημαίνει άραγε η λέξη; Έχει το ίδιο νόημα στο πέρασμα των χρόνων; Ποιος κρίνει τι είναι αμαρτία; Είναι η ενοχή ένα συναίσθημα που ακολουθεί κάποιους βαθιά ριζωμένους κανόνες; Η συγχώρεση φέρνει τη λύτρωση; Έχει ισχύ ο διαχωρισμός ... μικρές ή μεγάλες αμαρτίες; Γιατί παιδεύουσι τέκνα; Είναι ο ηθικός νόμος υπεράνω του κοσμικού; Πόσο εύκολα αναγνωρίζουμε την αμαρτία και πόσο δύσκολα αντιστεκόμαστε; 

Το βιβλίο μας ξεκίνησε το εκδοτικό ταξίδι του. με τη βοήθεια του "Ανάτυπου" τον Μάιο του 2018 και σας περιμένει να το απολαύσετε.

Μπορείτε να το παραγγείλετε εδώ: Shop-anatypo

Οδός αμαρτίας αριθμός 12
(ΣΥΛΛΟΓΙΚΟ ΕΡΓΟ)

ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ
Σοφία Κορωνίδου
Βαγγέλης Γιαννούδης
Μαρία Ανθοπούλου
Αιμιλία Κουφού
Μάρα Ράκα
Θόδωρος Παπατσιφλικιώτης
Σίσσυ Παπαγεωργίου
Βούλα Παπατσιφλικιώτη
Αγγελική Σκορίλα
Καμέλια Κάνεβα
Μάγδα Μυστικού-Καραγιαννιώτου
Λία Παπαπέτρου

ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ
"Δώδεκα ιστορίες, δώδεκα μικρά ταξίδια στο κόσμο της ΑμαρτίαςΈνα στοίχημα ανάμεσα σε υπερκόσμια όντα.Μια οικογένεια που κρύβει… θανάσιμα μυστικά. Μια αμαρτία που έγινε παραμύθι.Ένας άνδρας που διαπράττει έναν παράξενο φόνο.Όταν ζεις με ένα τέρας, μήπως η Αμαρτία είναι ο καλύτερος δρόμος;Ένας αστυνόμος που αντιμετωπίζει την πιο αμαρτωλή υπόθεση της ζωής του.Μια κοπέλα που η αμαρτία δίνει ένα νόημα στη ζωή της.Δύο «δολοφόνοι» που τους ξαναενώνει η ΜΟΙΡΑ.Ένα ταξίδι που αποκαλύπτει τις αμαρτίες του παρελθόντος.Οι αμαρτίες των γονιών φέρνουν τα πάνω κάτω στη ζωή μιας κοπέλας.Δυο ιστορίες βγάζουν στο φως τις σκοτεινές αποχρώσεις της Αμαρτίας.Μια ιστορία για… μια αμαρτία λιγότερη.Οι συγγραφείς της συλλογής “Οδός Αμαρτίας Αριθμός 12” ανασκαλεύουν με τις πένες τους τις στάχτες που αφήνει πίσω της η παραβίαση των ηθικών κανόνων και των θείων νόμων δίνοντας τη δική τους απάντηση στο ερώτημα που ταλανίζει κάθε θνητό από την αυγή της Δημιουργίας: Τι είναι η αμαρτία…"

Εκδοτικός οίκος ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΝΑΤΥΠΟ

Έτος πρώτης κυκλοφορίας 2018
ISBN 978-618-5239-37-4

ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΣΤΗ 15η Δ.Ε.Β.ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

"Θέρος και θεριά"

Το "Θέρος και θεριά" ταξιδεύει στον ωκεανό της λογοτεχνίας εδώ και ένα χρόνο. Πνευματικό παιδί εννέα ανθρώπων που αγαπούν το διάβασμα έκανε τα δειλά του βήματα στον χώρο του βιβλίου, διεκδικώντας μια θέση στην καρδιά των αναγνωστών.
Για κάποιους από μας ήταν η πρώτη προσπάθεια συγγραφής, η πρώτη κατάθεση σκέψης και ευαισθησίας. Μας άφησε μια γλυκιά ανάμνηση του χρόνου της επώασης, της προσμονής της έκδοσης, τη χαράς της παρουσίασης. Μας έδωσε την ικανοποίηση της ολοκλήρωσης της ιδέας μιας παρέας που για δύο απογεύματα το μήνα συναντιόταν, εμπνεόταν, αλληλοϋποστηριζόταν και έχτιζε αυτό το μικρό οικοδόμημα.


Από κει και πέρα ο καθένας παλεύει με τα δικά του θεριά, γεμίζοντας οθόνες και χαρτιά, παίρνοντας δύναμη από το πρώτο τόλμημα.

Το βιβλίο κυκλοφορεί σε πολλά βιβλιοπωλεία και μπορείτε να το προμηθευτείτε και από εδώ.

Καλή συνέχεια σε όλους ... εν μέσω θέρους μερώστε τα θεριά σας ...

Ευχαριστούμε τις Εκδόσεις Ανάτυπο για την έκδοση και την υποστήριξη

Οι συγγραφείς

Λία Παπαπέτρου

Γιάννης Μαμαλιόγκας

Γιώργος Γαβριηλίδης

Θόδωρος Παπατσιφλικιώτης

Ιωάννης Δεβλέτογλου

Βούλα Παπατσιφλικιώτη

Αχιλλέας Τριαντόγλου

Μαρία Ηλιάδου

Δημήτρης Σεργιάννης

Πρώτη παρουσίαση στην Θρακική Εστία Θεσσαλονίκης:

Στη Φούρκα Χαλκιδικής:

Στην Κατερίνη:

Στα Μουδανιά Χαλκιδικής:

Η παρουσίαση του βιβλίου Θέρος και θεριά στην εκπομπή του πολιτιστικού συλλόγου Κασσάνδρειας με τη Μαρία Βασιλικού FM 98.4 Οκτώβριος 2016: 

Συνέντευξη της Βούλας Παπατσιφλικιώτη, Λίας Παπαπέτρου Μαρίας Ηλιάδου του Θόδωρου Παπατσιφλικιώτη και του Αχιλλέα Τριαντόγλου στη Σοφία Προκοπίδου και την εκπομπή σε σπαστά Ελληνικά. Σάββατο 18 Φεβρουαρίου 2017: 

Στον Cafe-Bar "Βαβυλωνία" στη Θεσσαλονίκη

Στο Prestige Cafe στα Γιαννιτσά:

Χριστός Ανέστη ...

Φρέσκο,Θεοφάνης ο Κρής,Ι.Μονή Σταυρονικήτα,Αθως,15ος αι/Fresco,Theofanis the Cretan,Stavronikita monastery,15th cent.

Ὁ Ἄγγελός σου Κύριε, ὁ τὴν Ἀνάστασιν κηρύξας τοὺς µὲν φύλακας ἐφόβησε, 

τὰ δὲ Γύναια ἐφώνησε λέγων· 

Τί ζητεῖτε τὸν ζῶντα µετὰ τῶν νεκρῶν· 

ἀνέστη Θεὸς ὢν, καὶ τῇ οἰκουµένῃ ζωὴν ἐδωρήσατο

Χριστός Ανέστη!

"For sale: Baby shoes.Never worn." H.Hemingway

Δύο χιλιάδες και δεκαέξι ...

Δύο χιλιάδες και δεκαέξι ... ξημερώνει γιορτή, χαρούμενα χνώτα

χέρια απλωμένα ζητούν αγκαλιές

κι άλλα, αθώα, ζητούν σωτηρία.

Τις μέρες αυτές, όπου νά'ναι και πάλι γεννιέται ο Χριστός   

θαμπή η ελπίδα, πολεμά και γαντζώνεται

σε ψεύτικα, χάρτινα πλοία  

Περνάει ο χρόνος σαν σκληρός τιμωρός αυτών που δεν φταίνε

αναμμένα κεριά σε γη και ουρανό

τρεμοσβήνοντας, υμνούν τη θυσία

Τις μέρες αυτές θυμήσου ξανά δεν αρκεί η ευχή, δεν αρκεί η χαρά

στρέψε το βλέμμα σου πέρα μακριά

σε μια δύσβατη, ξένη πορεία

Lia Pa

    

Μελάνι ...

Αργά κυλάει το μελάνι

πάνω στο άσπρο θεριό

γεμίζοντας, το υποτάσσει

και του δίνει πνοή

Μια υποψία έμπνευσης

σαν υπερφίαλη μούσα

κινεί το χέρι μελωδικά

για να χαράξει ζωή

Ροή, παύση, ροή

κουκκίδες, στίγματα

πεισματικά χαραγμένα

περιμένουν εκεί

Μύρια νοήματα

κρυφογελούν σιγανά

πριν να τρυπώσουν 

σε μυαλό και ψυχή

Lia Pa

Ακόμα ...

Ώρες ακίνητες

διαπερνούν

τα τείχη του χρόνου

Βλέμματα επώδυνα

μιλούν

για την άκρη του κόσμου

Συνήθειες παλιές 

κυριαρχούν

σε μυαλό και σώμα

Κινήσεις βουβές

ομολογούν

πως ονειρεύομαι ακόμα

                                                                

Lia Pa

μέδουσες ...

Σαγηνεύτηκες από τις μέδουσες

με το διάφανο κορμί 

τα αέρινα πλοκάμια 

και τις χορευτικές κινήσεις

Τόσο πολύ τυφλώθηκες

που δεν σκέφτηκες 

πριν πλησιάσεις

πως κρύβει πόνο το δηλητήριο

Τι κι αν σε είχαν προειδοποιήσει

τι ξέρουν αυτοί από ομορφιά;

τι κι αν σου είχαν βάλει φράγματα

τι ξέρουν αυτοί από ευτυχία;

Όταν ο νους θεοποιεί

κλείνεις τ' αυτιά και προχωράς

στα "σίγουρα"

κι άλλοτε αξίζει ... κι άλλοτε όχι

κι αν όχι ... μάζευε στιγμές να έχεις να θυμάσαι

και κέρδιζε τη γνώση ...

Lia Pa

δειλά ...

Δειλά τα δάχτυλα χαράζουν γραμμές πάνω στο μπράτσο

μια, δυο, τρεις ... κάτι θέλουν να πουν

όσα δεν λένε τα χείλη κι όσα τα μάτια προσπαθούν να κρύψουν

δειλά τα δάχτυλα χαράζουν γραμμές  σαν χνάρια στην άμμο

υπάρχουν για λίγες στιγμές κι ύστερα χάνονται

η ίδια η ζωή τα ρουφάει σαν θάλασσα

ο ίδιος ο χρόνος τα σβήνει από το τώρα

ο χρόνος ο δήμιος ... ξέρεις ... 

αυτός που κάποτε ξάπλωνε νωχελικά στα πόδια σου

και σού έταζε πως θα είναι για πάντα εκεί

κι εσύ τον κλωτσούσες γελώντας 

μέχρι που έφυγε

κι εσύ το μόνο που μπορείς ... είναι να θυμάσαι

τις στιγμές που δεν μπόρεσες να τον κρατήσεις

αιχμάλωτο ... 

κι όλο χαράζεις γραμμές

όπου βρεις

αποζητώντας εκείνο το μπράτσο ...

«Το Αερικό ήταν»

Αερικό, την φώναζαν όλοι στο χωριό, από την πρώτη στιγμή που ήρθε στον κόσμο. Ένα μωρό ξανθό σαν στάχυ, με δέρμα διάφανο και μάτια αγγέλου. Χαμογελούσε συνεχώς σαν να έβλεπε το πιο όμορφο όνειρο, χαμογελούσε είτε έπαιζε με τα χεράκια της, είτε κοιμόταν. Χαμογελούσε και μεγάλωνε σαν Αερικό.
Το σπίτι που γεννήθηκε ήταν ένα μικρό παλιό δίπατο, σκαρφαλωμένο στην πλαγιά ενός λόφου, πέρα στην άκρη του χωριού, εκεί που άρχιζε το δάσος. Μπορεί να ήταν φτωχικό, αλλά είχε την καλύτερη θέα. Το μπαλκονάκι του πάνω ορόφου άφηνε το μάτι να πλανηθεί σε σπίτια, δρομάκια, πλατείες και ανθρώπους, έτσι που τίποτα δεν μπορούσε, θαρρείς, να συμβεί χωρίς να ιδωθεί. 

Εκεί στο δωμάτιο του πάνω ορόφου, που είχε το μπαλκονάκι για επίνειο, άνοιξε το Αερικό για πρώτη φορά τα γαλάζια της μάτια και σκόρπισε το πρώτο της χαμόγελο. Εκείνο το δωμάτιο επισκέφτηκαν το πρώτο βράδυ οι μοίρες για να ορίσουν τη ζωή της. Εκείνο το μπαλκονάκι ήταν ο μάρτυρας των αποδράσεών της, ήταν αυτό που την κατευόδωνε και την καλωσόριζε μετά τις ατέλειωτες αναζητήσεις.

Το Αερικό τριγυρνούσε όλη μέρα έξω, ιδιαίτερα στο μικρό δασάκι, μιλώντας σε όλα τα πλάσματα της φύσης, μάζευε λουλούδια και μετά έτρεχε στους δρόμους. Ήξερε κάθε στενό, κάθε σπίτι, κάθε οικογένεια, κάθε βρύση και κάθε δέντρο. Στο πέρασμά της γύριζαν όλοι το κεφάλι και τη χαιρετούσαν. Άλλοι την φώναζαν από μακριά. «Έλα να σε κεράσουμε, πίτα με βατόμουρα που σ’ αρέσει». Κι εκείνη, πάντα καταδεκτική, σαν μεγαλόκαρδη κυρά, τους έκανε τη χάρη και έφερνε την ομορφιά στο σπιτικό τους. Τους άφηνε λίγα λουλούδια γιατί «το δώρο θέλει αντίδωρο» κι έφευγε αφήνοντας την αύρα της να ευλογήσει τους τυχερούς.

Δεν πήγε σχολείο. Περνούσε μόνο από κει την ώρα που τα άλλα παιδιά έκαναν μάθημα και της άρεσε να τα πειράζει. Στεκόταν έξω από το κλειστό παράθυρο, τον χειμώνα, έδινε μια και το άνοιγε διάπλατα. Τα παιδιά κι ο δάσκαλος δεν θύμωναν μαζί της. «Το Αερικό ήταν», φώναζαν όλα μαζί και γελούσαν. Γελούσε κι αυτή μαζί τους κι έφευγε. Την άνοιξη που τα παράθυρα άνοιγαν δειλά δειλά έβρισκε άλλες σκανδαλιές. Έμπαινε κρυφά στην τάξη, την ώρα που τα παιδιά ήταν έξω στη αυλή και τους μπέρδευε τα βιβλία και τα τετράδια. Ή πάλι, έκρυβε τα γυαλιά του δασκάλου στα πιο απίθανα μέρη για να χάσουν το μάθημα. «Πάλι το Αερικό ήταν» έλεγε εκείνος, σκασμένος στα γέλια.

Τα αστεία της δεν σταματούσαν στο σχολείο. Έμπαινε και στα σπίτια είτε για να τσιμπολογήσει το ζεστό ψωμί, είτε για να κρύψει την κορδέλα για τα μαλλιά της κοπέλας που ετοιμαζόταν να πάει στο πανηγύρι, εκεί όπου έπεφταν οι πρώτες κλεφτές ματιές και σφράγιζαν τα μελλοντικά σπιτικά. «Το Αερικό ήταν» σκέφτονταν όλοι και της έγνευαν από μακριά για να της δείξουν ότι δεν θύμωσαν. Κανείς δεν ήξερε περισσότερα από κείνη για τα κρυφά ειδύλλια και τους αβάσταχτους καημούς. Κάθε κοπέλα σε κείνη έλεγε τον μυστικό της και την ήθελε δίπλα της όταν ντυνόταν νυφούλα και στεκόταν στο παράθυρο για να χαιρετήσει την κοριτσίστικη ζωή της. Και κάθε κοπέλα από εκείνη περίμενε ένα χάδι στα μαλλιά, σαν πνοή ανέμου, να την παρηγορήσει για ένα όνειρο που χάθηκε. Εκείνη, ξέροντας, ψιθύριζε λέξεις χαϊδεύοντας τ’ αυτιά των παλικαριών και φύτευε τον σπόρο της αγάπης στις καρδιές τους.

Όταν κουραζόταν από τις βόλτες και τα παιχνίδια γυρνούσε στο σπίτι της, έστελνε από ένα φιλί στους γονείς της και ανέβαινε στο δωμάτιό της. Στο κοριτσίστικο δωμάτιο με τις πλεκτές κουρτίνες, που ανέμιζαν όπως τα ξανθά της μαλλιά, στο κρεβάτι με το πουπουλένιο στρώμα και στη μικρή αχυρένια κούκλα που το στόλιζε, χρόνια τώρα. Άνοιγε τη ντουλάπα και τα συρτάρια και καμάρωνε τα φρεσκοπλυμένα ρούχα και τις κεντημένες πετσέτες. Στεκόταν στο μπαλκόνι και γευόταν το μυρωδάτο γιασεμί που με τα χρόνια είχε σκαρφαλώσει ως τη στέγη. Που και που, ένα ελαφρύ τρίξιμο από τις σανίδες του πατώματος έκανε τους γονείς της να γυρίσουν ασυναίσθητα το κεφάλι προς τα πάνω και μετά να χαμογελάσουν ο ένας στον άλλον. 

Έτσι περνούσαν, πια, τα χρόνια τους. Περιμένοντας αυτό το τρίξιμο από τις αόρατες πατημασιές της κόρης τους, που έσβησε παίρνοντας μόνο λιγοστές ανάσες σ’ αυτό τον κόσμο. «Το Αερικό ήταν», έλεγαν με τα μάτια και γλύκαινε κάπως ο καημός τους.

Λία Παπαπέτρου
Αύγουστος 2015

Δημοσιεύτηκε στο http://www.anatypo.gr

Μην προσπερνάς ...

Μην προσπερνάς τις στιγμές σου ... ακούς; ... 

γιατί φεύγουν μακριά και γίνονται θυσία

σ'έναν θεό αμείλικτο. είρωνα, σαρκαστικό ... 

θα σου τις στείλει πίσω σε τόπο και χρόνο

που αυτός θα διαλέξει ... κρυμμένες πίσω από άδεια 

μάτια και άψυχες αγκαλιές ... κι εσύ θα νομίζεις

πως έχεις επιλογή, ευκαιρία και γνώση 

μα τίποτα δεν θα' ναι όπως πριν ...

μην προσπερνάς τις στιγμές σου ... ακούς; ... 

γίνε φύλακας και υμνητής τους ... 

δώστους αξία και δύναμη για να' ναι για πάντα δικές σου ...

τρόπαια ζωής ...

Κρυμμένο όνειρο ...

Δανεισμένοι στίχοι του Πόε που τους διάβασα εδώ: http://aoratigonia.blogspot.gr

ονειροθάλασσα ...

Ήταν μια θάλασσα σαν όνειρο

γαλάζια

έκρυβε μυστικά

έφερνε φως

γλυκά ψυθίριζε

πως μέσα της γεννήθηκαν

χιλιάδες έρωτες

κι αγκάλιαζε την αμμουδιά

και προσκαλούσε

να την γευτούν

αθώα χείλη ...

Ήταν ένα όνειρο σαν θάλασσα

γαλάζιο

έκρυβε ελπίδα

έφερνε φως

γλυκά μουρμούριζε

πως λίγο θέλει

για να γίνει αληθινό

και σφάλιζε τα βλέφαρα

κι έριχνε δίχτυα

για να μαγέψει

αθώες καρδιές ...

Λία Πα

Σουρεάλ Πρωτομαγιά ...

1η Μαΐου ... σουρεάλ καταστάσεις

δεν φτιάξαμε στεφάνι ... δεν κάναμε μπάρμπεq

μυρίσαμε την άνοιξη μέσα από την οθόνη του λαπιτόπ

στο μπαλκόνι υποψίες ανθέων

κι ο καφές με μπουφάν κάτω από τον ήλιο

στην τσέπη ξοζάλ γιατί ... εαρινές αλλεργίες ελλοχεύουν

Σουρεάλ Πρωτομαγιά σε μια νορμάλ ζωή ...

ή μήπως το αντίθετο;

Καλή Σαρακοστή ...

Σαρακοστή ...  ξεχασμένη κυρα Σαρακοστή με τα επτά πόδια και χωρίς στόμα
να θυμίζει ότι κάποια λόγια είναι περιττά και ότι
"Τιμή γάρ νηστείας ουχί σιτίων αποχή, αλλά αμαρτημάτων αναχώρησις" ...
Καθαρά Δευτέρα ... χαρταετός που πέταξε μόνο flash back ... και πάντα ένα
επιπλέον πιάτο στο τραπέζι ... για όσους λείπουν
και μας λείπουν ...

Κάθε τέτοια μέρα ...

Πάει ο παλιός ο χρόνος ... κάθε τέτοια μέρα ... ο γεράκος με άσπρα μαλλιά που θυμίζει τα παραμύθια των παιδικών μας χρόνων ... με μια γενειάδα ως το χώμα ... σέρνει αργά τα βήματά του ... σκυφτός σαν να έχει καμπούρα ... σαν να κουβαλάει στην πλάτη του όσα εμείς εναποθέσαμε στον ερχομό του ... ένα χρόνο πριν την ίδια μέρα ... και τον βαραίνουν όσα όνειρα αφήσαμε να ξεχαστούν ... όσα "θέλω" δεν έγιναν "ζω" ... όσες επιθυμίες αφήσαμε να πέσουν στο κενό ... όσες στιγμές χάθηκαν πριν γίνουν αναμνήσεις ... κάθε χρόνο φεύγει σκυφτός ρυτιδιασμένος ... κι όμως κάθε τέτοια μέρα βρίσκει και τη δύναμη και υποδέχεται τον νέο χρόνο με χαμόγελο ...τα βήματά του οδηγούνται από εκείνες τις στιγμές που καταφέραμε κάτι ... που νιώσαμε άνθρωποι ... που αγαπήσαμε ... που αφήσαμε εγωισμούς και απλώσαμε το χέρι ... που συγχωρέσαμε ... που κερδίσαμε στιγμές και τις κλείσαμε στο μυαλό και στην καρδιά ... αν έλειπαν κι αυτά ... θα πέτρωναν τα χρόνια πάνω μας ... κάθε τέτοια μέρα είναι σαν να έχουμε μια ευκαιρία ακόμα ... κάθε τέτοια μέρα μπορούμε να ελπίζουμε ...

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ

Πανσέληνοι ...

Απανταχού Πανσέληνοι, της νύχτας δρώμενα

καρικατούρες στα χέρια κάλπικων καλλιτεχνών

λάβαρα σας κρατάνε κενοί ποιητές

τρόπαια οι εκμεταλλευτές ερωτευμένοι

στόχοι γίνεστε φιλόδοξων επιστημόνων

και ατάλαντων μελετητών

κι όμως εκεί πεισματικά

στέκεστε, αντέχετε και μεσουρανείτε

να μας θυμίζετε πως 

όσα βλέμματα κι αν στρέψουμε στον ουρανό

όσα δίχτυα κι αν ρίξουμε στ' αστέρια

ό,τι μετράει τελικά

είναι η ζωή που περνάει γύρω και μέσα μας

κι αλίμονο αν δεν αφήνει σημάδια ...

Μνήμες ...

Μνήμες ... 
χωρίς αυτές 
κουφάρια είμαστε 
που αγωνίζονται 
απλά να επιζήσουν
χωρίς αυτές
τι άλλο παρά μηχανές
καλά λαδωμένες αλλά νεκρές
Μνήμες ...
που δεν γίνονται όπλα
αλλά βάθρα ψηλά
να μας κρατήσουν
χωρίς αυτές
το μέλλον γκρεμός
Μνήμες ...
φωτιές αναμμένες
να μας ζεστάνουν θέλουν
αρκεί να τις κρατήσουμε 

αγνές ...

Ζωή και θάνατος ...

Ζωή και θάνατος ...

κύκλος ατέρμονος ...

μαζί και μόνοι ...

μαζί κι όμως μόνοι ...

τροχιοδρομούμε ...

φυγόκεντρος ... τα όνειρα