Θολές λεπίδες, σαν επιθυμίες, σχίζουν τα στεγανά μου
Γλιστράω στην άβυσσο παραμερίζοντας το δρόμο
Σκαλώνω σε στιγμές αιώνιες που φωνάζουν βοήθεια
Ρίχνω τα χρόνια μου σκοινί ανάμεσα στο τώρα και στη λήθη
με την ψυχή να τρέχει γρηγορότερα απ'το σώμα
φωνάζω
κρατήσου από μένα ... μα μείνε εκεί!
10 σχόλια:
Όμορφο πρωινό Κυριακής Λία μου.
@ ΔΗΜΗΤΡΑ
Καλημέρα και σε σένα ... λίγο μελαγχολικό μου βγαίνει το πρωινό της Κυριακής ... αλλά όλα στο πρόγραμμα είναι ...
Επέστρεψες σε παλιές καλές δημιουργίες. Καλή εβδομάδα !!! Η ψυχή πράγματι τρέχει περισσότερο.-
αυτό το μείνε εκεί... σαν ρόγχος... σαν κραυγή ακούγεται...
και το σχοινί που ενώνει το τώρα και τη λήθη... τόσο μα τόσο εύθραυστο...
Αλυσίδα από στιγμές απαρτίζουν τον δρόμο μας, πολύχρωμες... και όλα τα χρώματα χωράνε...
Ας μας οδηγεί η ψυχή μας. Με ειλικρίνεια...
Υπέροχη γραφή !
@ Μιχάλη
καλή εβδομάδα και σε σένα ... ευχαριστώ ... όσο περισσότερο λαχανιάζει η ψυχή τόσο καλύτερα :)
@ ΛΥΧΝΕ μου
Ξέρω ότι "βλέπεις" ...
@ seirios.s
Ευχαριστώ ... τα χρώματα χωράνε όλα ... είναι εκεί ... μα δεν τα βλέπουμε πάντα ... και καμιά φορά καλύτερα απλά να τα φανταζόμαστε ... και να παίρνουμε δύναμη για το δρόμο ...
Καλησπέρα, όμορφος στίχος!
Καλή εβδομάδα !
@ ΜΑΙΡΗ
Ευχαριστώ ... καλή εβδομάδα ... όσο μπορεί ν' αντέξει ο καθένας!
Δημοσίευση σχολίου