Δίστασε για λίγο πριν κλείσει τον υπολογιστή. Κράτησε για λίγο το βελάκι μετέωρο πάνω από την αποθήκευση, διάβασε φευγαλέα σκόρπιες λέξεις και τελικά πάτησε "όχι". Αυτό ήταν! Όλες οι σημαντικές αποφάσεις της ζωής της πάνω σε μια μετέωρη στιγμή ήταν βασισμένες. Εκείνη τη γλυκειά, βασανιστική στιγμή που καθορίζει πορείες. Όπου όλες οι αισθήσεις παραμερίζουν, αφουγκράζονται και περιμένουν ένα βήμα, δειλό και συγχρόνως καθοριστικό. Προς εκει όπου δεν υπάρχει γυρισμός.... "Πρέπει να μάθω να αγαπώ τις λανθασμένες επιλογές μου γιατί αυτές με απασχολούν περισσότερο από τις άλλες ... τις σωστές" σκέφτηκε. Όσο για την γυναίκα της παρ'ολίγον ιστορίας της ... είχε ήδη γίνει κομμάτια μέσα στο μυαλό της. Μόνο που τα κομμάτια την πλήγωσαν σαν σπασμένα γυαλια. Όπως τότε. Γύρισε για λίγο στο τότε αλλά δεν ένιωσε τίποτε έντονο, σαν θεατής απλός σε αδιάφορο έργο. Η μαγεία είχε χαθεί ... ή την είχε διώξει επειδή δεν της άξιζε. Σηκώθηκε από το γραφείο, έβαλε μουσική και πήρε την αγαπημένη της θέση στο παράθυρο. Ήταν μεγάλη κι αυτή η νύχτα, όμως η νύχτα ήταν η μέρα της....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου