'Εψαχνε γωνιά να γίνει κομμάτια. Να κάνει την ιεροτελεστία μακριά από βέβηλα μάτια. Μακριά από όλα. Το χρωστούσε στον εαυτό της. Να βρεθεί μόνη της, να γίνει μικρά μικρά κομμάτια και να τα βλέπει να σωριάζονται άμορφα στο πάτωμα, να χωρίζονται για λίγο, να διώχνουν από πάνω τους το συνδετικό υλικό, αυτό που έβαζε τη σφραγίδα του στο ένωμα και καθόριζε τις πράξεις και την πορεία της ζωής της. Να δει τον εαυτό της αρχέγονο, χωρίς βιώματα και τεχνητές ενοχές. Απόλυτη σιωπή, κενό, τίποτα που να θυμίζει το τότε .... Μετά, θα έπαιρνε ένα ένα τα κομμάτια και θα έφτιαχνε ένα καινούργιο "εγώ" συνδέοντας τα με ένα νέο υλικό, που δεν θα το ήξερε κανείς, άλλο χρώμα, άλλο τίμημα, άλλο δέσιμο, μα πάλι αυτή, η ίδια θα ήταν, μόνο που τώρα θα ταίριαζε καλύτερα στη ζωή που είχε διαλέξει όταν δεν ήξερε. Θα χάνονταν, έλεγε, οι μνήμες που την έκαναν διαφορετική ή τουλάχιστον οι μνήμες που πονούσαν. Και μετά; Όλα, έλεγε, και το έλεγε δυνατά για να τ'ακούσει, θα γίνονταν όπως έπρεπε. Σαν να αναδυόταν από μαύρη θάλασσα. Σαν να της χρωστούσαν δάκρυα αντί να χρωστάει....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου