Τετάρτη 22 Ιουνίου 2011

Αποχαιρετισμός στη "Στιγμή" - Ό,τι αξίζει είναι αυτό που ζήσαμε

"Μοναχική λίμνη"

Βούτηξα σε μια μοναχική λίμνη ... γυμνή από τεχνητές ενοχές … νύχτα διάλεξα …  να μη βλέπω τι αφήνω ... από καιρό το ήθελα μα δεν το' ξερα ... έψαξα να βρω στα σκοτεινά νερά της τον λόγο ... ξαφνικά με κάλεσε ... μέσα σε μια "στιγμή " ... απροετοίμαστη με βρήκε ... μια ανάσα χρειαζόταν ... βαθιά ... λυτρωτική  ... και βούτηξα ... ήξερα ότι γλιστρούσα στις πέτρες αλλά δεν μ' ένοιαζε ...  ήξερα ότι άφηνα τον κόσμο μου στην όχθη της αλλά δεν κοίταξα πίσω ...  ήξερα ότι άλλαζα αλλά δεν έφταιγα ...  μια ... δυο ... τρεις απλωτές ... ας μην είχε τέλος ... εκεί στην αγκαλιά της δεν θα μ' έκρινε κανείς ... θα έβλεπα μόνο ό,τι  μπορούσα να φανταστώ ... θα άκουγα μόνο τη μουσική που γεννιόταν μέσα μου ... συνέχισα να κολυμπάω ... ώσπου ένιωσα το ρεύμα μιας δίνης ... και αφέθηκα ... χόρεψα στο ρυθμό της ... όσο κρατήσει είπα ... στριφογύρισα μαζί της ... και έπαψα να αναρωτιέμαι  ... μόνο ευχόμουν ... σαν τελειώσει ο χορός ... να κρατήσω τη ζάλη για πάντα ...

Όχι, δεν ήταν όνειρο … όχι σας λέω …

Γέμισε η  λίμνη μου από "στιγμές" ...  μέσα της βρίσκω δίνες από σιωπές ...  τις δικές μου ... τις δικές σας ... στις πρόβες μας τις γνώρισα ... μέθυσα ... άρχισα να τις ακούω προσεκτικά ... τώρα τις σέβομαι ... ξέρω πως θα τις λατρέψω ... μου μένει να μάθω να μη θέλω να τις γεμίσω ...

Ήταν μοναχική η λίμνη μου, σαν την Κυρία μου  …  ήξερα ότι δεν ήταν θάλασσα  …  αλλά ήπια το νερό της  …


Υ.Σ.1 Όλα αυτά γράφτηκαν πριν … τώρα είναι η ώρα της δοκιμασίας … του ρόλου της ζωής μου … δύσκολες στιγμές … όχι μια μόνο αλλά πολλές … και πριν … και μετά … χάνεται ο κόσμος μου … αλλά δεν είμαι μόνη … με τη βοήθεια του Θεού θα  το ξεπεράσουμε κι αυτό … ή θα μάθουμε να ζούμε μ’ αυτό … ήδη το Χέρι Του ακούμπησε την πληγή … και Τον ευχαριστώ  …  θαύματα γίνονται … κάθε στιγμή … αρκεί να πιστέψουμε σ’ αυτά …

Ναι, ήταν όνειρο … ναι σας λέω

Υ.Σ.2  Τις μέρες και ώρες των παραστάσεων “έβλεπα” τις σκηνές μία μία να παίζονται και χειροκροτούσα … όπως χειροκροτούσα στις πρόβες μας … και θέλω να στείλω τα φιλιά μου σε όλους σας …  να σας ευχαριστήσω για τους μήνες που περάσαμε μαζί  χτίζοντας τους χαρακτήρες της “Στιγμής” … να σας πω ότι σας πεθύμησα … να σας αποχαιρετήσω … δεν ξέρω για πόσο  … φοβάμαι να κάνω σχέδια για το μέλλον … είναι νωρίς ακόμα … και μαζί με σας να αποχαιρετήσω και τη Κυρία μου … 

9 σχόλια:

Τατιάνα Καρύδη είπε...

Πολύ δυνατό το κείμενο!
Πολύ οικείες οι Στιγμές του στο Πριν και στο Μετά. Όταν οργώνει ο Πόνος, τ αυλάκια μοιάζουνε, αλλά ο καθείς γνωρίζει τα δικά του..
Πιστεύω στο Χέρι του Θεού πάνω στην Πληγή.
Και μη συρρικνώνεσαι. Μη μένεις στη Μοναξιά. Πάντα μας δίνει φτερά η Επικοινωνία, όσο καψαλισμένα, αλλά φτερά.

Lia Papapetrou είπε...

@Ρεγγίνα
Να είσαι καλά! Κι εγώ διαβάζοντας κείμενα δικά σου ή άλλων, βλέπω, θυμάμαι, ξαναζώ ή ονειρεύομαι! Τώρα που πέρασε η μπόρα μπορώ και ξαναγράφω. Η "Μοναχική λίμνη" ήταν η πορεία του ρόλου μου και είναι αφιερωμένη στη θεατρική μου ομάδα που ολοκλήρωσε τις προσπάθειες μιας χρονιάς με τρεις καταπληκτικές, όπως μου είπαν όσοι τις είδανε, παραστάσεις, στις οποίες δεν μπόρεσα να συμμετάσχω. Μια οικογενειακή περιπέτεια μου άλλαξε πορεία ίσως και τρόπο σκέψης ... θα φανεί στις επόμενες αναρτήσεις. Η πίστη δίνει ελπίδα και η ελπίδα φτερά!

Εκείνη.. είπε...

Θα συμφωνήσω απόλυτα με την Ρεγγίνα για την δύναμη του κειμένου και θα συμπληρώσω πως πίσω από τις δυνατές λέξεις κρύβονται και πολύ δυνατοί άνθρωποι... Δεν υπάρχει τίποτα που να μην μπορούμε να το κάνουμε να πάει καλά..

ακόμα και μέσα από τις δυκολίες και τις πικρές στιγμές θα σου πω πως ξεχειλίζουν φως οι λέξεις σου..

Θα τα λέμε Ευαγγελία μου... ω ναί, θα τα λέμε!

Αγκαλιά! :)

Εκείνη.. είπε...

..άραγε το Ευαγγελία.. να είναι σωστό..; Γλώσσα λανθάνουσα λέει άραγε αλήθεια;


:)

Lia Papapetrou είπε...

@ Εκείνη: Ναι, το Ευαγγελία είναι σωστό ... φιλιά ... θα τα λέμε, ναι!

Ανώνυμος είπε...

Λία χάρηκα που σε είδα στον χώρο μου.

στέκομαι σ αυτο που εγραψες "τεχνητές ενοχές" συγχωρεσε με απ ολο το κείμενο αυτο με τρυπαει..

τεχνητες ενοχες... ενοχες που δεν είναι αλλα τις βαφτίζουμε εμείς... γιατι ομως?..

δεν είναι ενοχες των τυπων... του πρωτοκολλου... ενοχες τεχνητες... μαλλον τις εφευραμε εμείς.

καλα να περνας καλη δυναμη καλη συνεχεια με φιλια χωρις ενοχες.

Lia Papapetrou είπε...

@ σ αγαπώ
Χαρά μου που πέρασες το κατώφλι μου ... όχι τεχνητή :)

Τατιάνα Καρύδη είπε...

Λία μου,
θα προσθέσω ότι όλα όσα έρχονται έχουν ένα τουλάχιστον λόγο για να έρθουν.. Όλα είναι μια εκπαιδευτική διαδικασία και όλη η ζωή προετοιμασία για τότε που θα βρούμε το Νόημα. Θα συνεχίσεις να κάνεις τα δύσκολα Δημιουργία επειδή αξίζει!

Lia Papapetrou είπε...

@ Ρεγγίνα:
Έτσι πιστεύω κι εγώ ... προχωράμε μαθαίνοντας, όχι μόνο τη ζωή αλλά κι εμάς τους ίδιους ... ψάχνουμε μέσα από τρόπους έκφρασης να βρούμε τόπους ολοκλήρωσης ... καλή σου νύχτα!