Τα καλοκαίρια μέσα μου αρχίζουν να ταξιδεύουν ...

Ταξιδεύω κουρσεμένες εικόνες σε θάλασσες υγρές

ρίχνω στα μάτια σταγόνες από νερά δανεικά

χαρίζω απλόχερα τραχιά μυρωδιά αρμύρας 

σπάταλη γίνομαι με ξένες αισθήσεις

το καλοκαίρι μέσα μου ταξιδεύει και καίγεται

το καλοκαίρι έξω μου βασιλεύει και χάνεται

είναι η ψυχή που μου λέει να το ακολουθήσω

είναι η ζωή που με κρατάει μακριά του

είμαι εγώ που  το ανεβάζω στο θρόνο του

λατρεύοντάς το ...

απόδραση ...

Κοίταξε το αχνό, γεμάτο υποσχέσεις, φως μπροστά της και αναρωτήθηκε αν άξιζε τον κόπο. Ίσως να έπρεπε να κάνει την προσπάθεια αργότερα, όταν θα ήταν έτοιμη, της είπε η γνωστή εσωτερική φωνή. Η απάντηση, όμως, ήρθε αμέσως, αβίαστα και την έκανε να κουνήσει το κεφάλι, όσο αρκούσε βέβαια για να νιώθει περήφανη για την απόφασή της αλλά και για να ελπίζει πως κανείς δεν θα την γύριζε πίσω. Άξιζε! Ακόμα κι αν δεν κατόρθωνε να ξεφύγει αμέσως, άξιζε. Είχε την ευκαιρία της, τώρα! Αλήθεια, πότε άρχισε να βλέπει καθαρά; Δύσκολη απάντηση. Δεν ήταν μόνο μια στιγμή, ήταν μια σειρά μικρών εκρήξεων, που σαν αστραπές φώτισαν το μυαλό της, άνοιξαν τα μάτια της και την έσπρωξαν μακρυά από τον "παράδεισο" που νόμιζε πως βρισκόταν. Θυμήθηκε ξανά τις ευτυχισμένες σκηνές που φάνταζαν αθώες σε όποιον δεν ήξερε. Πώς μπόρεσαν να την ξεγελάσουν;  Για λίγο είχε πιστέψει πως περνούσε καλά, μόνο για λίγο είχε πιστέψει πως οι επιθυμίες και τα οράματά της μπορούσαν να γίνουν πραγματικότητα. Αναπόλησε τις στιγμές που άφησε τον εαυτό της να πειστεί πως ήταν ευτυχισμένη. Μίσησε την κούραση, ναι, την κούραση που εξ αιτίας της είχε βουλιάξει σ' έναν κόσμο τόσο πρόθυμο να την υπηρετήσει και τόσο ψεύτικα υποτακτικό. Κι όμως αυτή η ίδια κούραση είχε γαντζωθεί πάνω της και έκανε τα πάντα για να τη γυρίσει πίσω. Χρειαζόταν κι άλλη προσπάθεια κι εκείνη δεν ήξερε αν είχε δυνάμεις. Ίσως ο χρόνος που πέρασε αφημένη σε πλάνες αγκαλιές να μην ήταν αρκετός για να καταλάβει την ματαιότητά τους και το εφήμερο της απόλαυσής τους. Χρειαζόταν κάτι πιο δυνατό για να μη λυγίσει, έναν σκοπό, έναν λόγο ... για να τινάξει από πάνω της το αβάσταχτα γλυκό βάρος ... του σεντονιού ...  αυτό το ανέλπιστα δροσερό πρωί του ράθυμου καλοκαιριού ... 

δελφίνια ...

αφήνω ελεύθερα τα δελφίνια μου …

που με συντροφεύουν στα ταξίδια ...

χωρίς ανταλλάγματα …

τ' αφήνω ελεύθερα να φύγουν …

να βρουν τις θάλασσες της ζωής μου …

να στείλουν μήνυμα ότι θα πάω ... 

να με περιμένουν ...

κάθε πρωί πακετάρω ... 

κάθε βράδυ είμαι ακόμα εδώ ...
πνιγηρά αραγμένη ... 

δένω τα μαλλιά μου σκοινί να με σύρουν ...
τα δελφίνια ...

τη ρότα μου χαράζουν οι λέξεις ...

Το τραγούδι της νύχτας - Φλέρυ Νταντωνάκη

Ξόρκισα τις φωνές του μυαλού …

Ξόρκισα τις φωνές του μυαλού …

αφήστε με, τις είπα …

να είμαι εδώ, χωρίς δικαιολογία

να νιώθω, χωρίς να σκέφτομαι … να πονάω, χωρίς παρηγοριά …

να είμαι διαφορετική, χωρίς απολογία … να ονειρεύομαι, χωρίς να με ξυπνάτε …

αφού δεν έχετε τις απαντήσεις που ζητώ …

αφήστε με για λίγο …

μετά το ξέρω ότι θα με βρείτε … θα σας περιμένω …

πιο σοφή … πιο ώριμη …

με άκουσαν και σώπασαν …

ήμουν εκεί … χωρίς προσδοκίες …

Μια στιγμή πριν ... 2ος αποχαιρετισμός

Όταν διάβασα το παρακάτω κείμενο, που δημοσίευσε στην ομάδα ο σκηνοθέτης μας, είδα και έζησα ξανά και πολύ έντονα στιγμές από το έργο μας ... την δύσκολη αρχή, την μεστή πορεία και το υπέροχο τέλος ... τις προσπάθειες όλων ... την πικρή γεύση της αποχής μου ... όμως τις είδα με μια άλλη ματιά ... με μια άλλου είδους αγωνία ... με μια διαφορετική προσέγγιση ... χωροχρονική ... ολιστικά συναισθηματική και όμως τόσο πρακτική συγχρόνως ... τις είδα τις στιγμές μας ... σαν να βίωσα μια μικρή αστρική προβολή ... θα έπρεπε να με θλίψει ... αλλά όχι ... γιατί θέλω ... πρέπει ... τ' ακούτε; ... να ξαναπαιχτεί ... έχω ένα κύκλο να κλείσω με την ομάδα μου ... έχω μια προσδοκία να εκπληρώσω με τον σκηνοθέτη μου ... έχω έναν φόρο τιμής να αποτίσω στην "Κυρία" μου ... όσο για το εξαιρετικό κείμενο ... τα εξήγησε όλα ... το ονειροπόλο ύφος ... τη σημασία στη λεπτομέρεια ... τις επιμονές που έμοιαζαν εμμονές ... Σάββα ...θα γινόταν άνετα σενάριο ... 

"Μια στιγμή πριν" ... σχέδιο για το σκηνικό του Σάββα Αργυρόπουλου 
(http://www.facebook.com/profile.php?id=100001634490239)

" Άλαλος μπροστά στο κείμενο της Λίας, προσπαθώ να αποτυπώσω τις σκέψεις μου που όσο και αν είναι δομημένες στο μυαλό μου, διαλύονται μπροστά στη σιωπή ενός τέτοιου αποχαιρετισμού.

Οι σελίδες γυρίζουν. Η σκηνή των αστυνομικών. Έχε το νου σου να μιλήσεις. Μιλάει η Τριάδα, άλλαξε φώτα. Με παρασύρει ο μονόλογός της. Πρόσεχε κοντεύουμε. «Εδώ 106» …

Πολύ γρήγορα μιλάει η Λία. Γρήγορα και χωρίς συναίσθημα. Κάποιες φορές όμως σπάει και τότε φαίνεται μια παλέτα γεμάτη χρώματα που θέλει να ξεμυτίσει. Ένα ένα όμως. Ας πιάσουμε το αργά πρώτα …

Δεύτερο μέρος. Η σκηνή των αστυνομικών πάλι. Μιλάω αμέσως και δεν προλαβαίνω ούτε να δώσω εντολή για αλλαγή. «Προσοχή 106 …» Κυριακή σήμερα και οι σκηνές απλά έχουν αρχίσει να ταξιδεύουν και να με κοιτούν από ψηλά. Περιμένουν και τις υπόλοιπες για να φύγουν όλες μαζί. Εκεί που θα διηγούνται πλέον τις αναμνήσεις τους. Εκεί που οι ήρωες γεμάτοι από ζωή θα απολαμβάνουν τον ήλιο και τη γεύση από το μελάνι.

Τελευταία πρόβα. Η Λία είναι εκπληκτική. Μια στιγμή χρειάζεται για να μπορέσουν τα δάκρυά της να ξεπλένουν τις πέτρες και να κάνουν τη λίμνη θάλασσα. Στις παραστάσεις έχω κρεμάσει όλα τα ρετάλια και τα ξέφτια από τις πρόβες…

Αυτό το φως στο χειριστήριο με εμποδίζει να δω τις αλλαγές των σκηνικών. Χώνω το κεφάλι μου στο σκοτάδι. Τους βλέπω και τους φαντάζομαι ταυτόχρονα. Βλέπω την αγωνία τους αλλά και τη σταθερότητα που έχουν. Είμαι πολύ περήφανος για όλους. Καμαρώνω και τους δίνω το χρόνο τους. Το χρόνο που χρειάζεται να πατήσουν στη σκηνή, να αλλάξουν ρούχα, να νιώσουν έτοιμοι. Και είμαι μόνος, πολύ μόνος.

Είναι στιγμές που η απελπισία με τυλίγει σφικτά και με αναγκάζει να φουσκώνω και να κρατάω κάποια μικρά κενά για τον αέρα που χρειάζομαι για να αναπνεύσω. Βαρύ το σκηνικό που κουβαλάω στο μυαλό μου. Δεν το αντέχω ούτε εγώ ο ίδιος. Σέρνομαι. Η Μαρία και η Πέπη ετοιμάζονται να παίξουν για πρώτη φορά τη σκηνή τους. Και τότε γίνεται το απίστευτο. «Κι όμως ήρθα. Είμαι εδώ.» Είναι η στιγμή που γεννήθηκε το καράβι. Για να μας χωρέσει όλους. Για να μας ανταμείψει που ζωντανέψαμε τους ρόλους.

Αγωνία…
για το κόκκινο του Ηλία στο «απόλυτο κενό», της Έλσας για «τη χώνεψη», του Σάκη για την «ένεση», της Χρύσας για το «Δεν έχετε», του Στάθη για το «γραμματοκιβώτιο», της Τριάδας για «σκοτάδι που δεν είναι φως». 

Για το μπλε της Μερόπης στο «τίποτα», της Μαρίας για το «Λοιπόν;», της Νικολέτας για το «τέρας», της Σταυρούλας για τη «σαλτσούλα», της Πέπης για το «δε μπορείς να με σκοτώσεις», της Μαρίας για το «ψεύτρα».

Πλησιάζουμε… τελευταίο χειροκρότημα …

Τους ευχαριστώ όλους.
Τον Ηλία για τις όμορφες ζωγραφιές που έκανε στον αέρα με τα χέρια του καθώς έπαιζε.
Την Έλσα που μου εμπιστεύτηκε τον θυμό της.
Την Μερόπη όταν ακολουθούσε τις συμβουλές μου.
Την Μαρία για το βήμα της.
Τη Νικολέτα για την απόσυρσή της.
Τη Σταυρούλα για τη φωνή της.
Το Σάκη για τις στιγμές που έπαιζε μακριά από τα λόγια του.
Τη Χρύσα που μας έδειξε τα νεύρα της.
Τη Λία για το πρόγραμμα που δεν είχαμε τελικά και τις σιωπές της.
Τον Στάθη για την εμπιστοσύνη του να εκτεθεί.
Την Τριάδα για την εσωτερικότητά στους μονολόγους της.
Τον Γιώργο για την διαφορετικότητα στην έκφρασή του.
Την Μαρία για την δημιουργικότητα και τα κάδρα της .
Την Πέπη για τη σταθερότητά της.
Τη Δήμητρα για τη θεατρικότητα της κίνησης.
Τη Μαρία για το κόκκινο που έφερε.

Η Κυρία ποτέ δε βγήκε από τις σελίδες του έργου. Και τις τρεις μέρες ήταν κοντά μου και μου υπενθύμιζε ότι είναι η σειρά της. Ξεχάστηκε όμως στη λίμνη της ακούγοντας τη μουσική και χορεύοντας πάνω στη γλυκιά μελωδία μαζί με τις νεράιδες. Σεβασμός της πρέπει και μια βαθιά υπόκλιση για την επιλογή της να μείνει στη σιωπή. Το τελευταίο χειροκρότημα είναι δικό της. " 


Η ομάδα μου είναι η "Μίμησις Πράξεως" της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Δυτικής Θεσσαλονίκης και όπως έχω ήδη γράψει ανέβασε το έργο "Μια στιγμή πριν" του Σέρτζι Μπελμπέλ. 


Η ανάρτηση είναι συνέχεια της:  Αποχαιρετισμός στη "Στιγμή" - Ό,τι αξίζει είναι αυτό που ζήσαμε

γιατί ...

Είναι σαν να έχεις ένα μάτι, που βλέπει όλες τις μορφές 

αλλά δεν βλέπει τον εαυτό του.

Έτσι είναι ο νους σου.

Το φως του φτάνει παντού και αγκαλιάζει τα πάντα.

Τότε, γιατί δεν μπορεί να γνωρίσει τον εαυτό του;

                                                                                                                        

                                                                                         "κοάν"

θαλασσί ...

Erik Johansson




Βούτηξα το όνειρο
                                          σε χρώμα θαλασσί ...

σκέψη ...

Φοβάμαι τη στιγμή 

που νιώθω τη σκέψη να χάνεται

κι εγώ, μόνος μάρτυρας της ύπαρξής της

πασχίζω να βρω την απαρχή της

να την ξετυλίξω και να την κλείσω σε λυχνάρι

όμως μπλέκω μέσα σε διαδρομές 

από δαχτυλίδια καπνού

ώσπου δεν έχει πια σημασία 

ποιο είναι το τέλος και ποια η αρχή

αυτό που ψάχνω είναι εκεί

χορεύει μπρος στα μάτια μου 

και μου φυσάει ανάσες

σχήμα και χρώμα γίνεται κι αλλάζει μορφές

η σκέψη ρίχνει δόλωμα

............

εγώ ξαγκιστρώνω όνειρα 

............

και ταξιδεύω

Η φωτογραφία είναι από το blog

dimitriskalatzisphotography