Κυριακή 27 Νοεμβρίου 2011

Έψαξα ...





έψαξα μέσα μου
με μάτια κλειστά
να βρω τα σπασμένα κομμάτια
ενός παλιού εαυτού 
.....
ψηλαφώντας 
με χέρια που έτρεμαν
άγγιξα ξεχασμένες πληγές
μύρισα αίμα θυσίας 
.....

έψαξα γύρω μου
με μάτια υγρά
να βρω τα σπασμένα κομμάτια
ενός παλιού εαυτού
.....
έψαξα
.....
δεν βρήκα κομμάτια
.....
μόνο χνάρια από δρόμους
που απαρνήθηκα







13 σχόλια:

Μιχάλης είπε...

Επειδή έχω διαβάσει καιτα πρώτα ποιήματα που δημοσίευσες,θαρρώ πως έχεις ταλέντο και πολύ καλή πένα.Αν και δεν είμαι ειδικός, τα θεωρώ εξαιρετικά. Ελπίζω να συνεχίσεις να γράφεις !!!

ΛΥΧΝΟΣ ΚΑΙΟΜΕΝΟΣ είπε...

δρόμοι που απαρνήθηκες ή εκείνοι σε απαρνήθηκαν...
μα είτε έτσι, είτε αλλιώς ίδια πονάνε οι πληγές...

καλημέρα!

Ανώνυμος είπε...

Λία μου.... οταν ειναι να ψάξω μέσα μου ...δεν θελω καθολου..

λεω να τα αφησω σκορπια και ας πατω πανω τους θα κανω πως δεν πονω....

ειχα καιρο να σε δω .... σε φιλω και να περνας παντα ομορφα.

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Είτε έτσι είτε αλλιώς (όπως γράφει και ΛΥΧΝΟΣ ΚΑΙΟΜΕΝΟΣ) είναι κομμάτια του εαυτού mας
ΞΑΝΑ-επίτρεψέ μου την αναδημοσίευση στο άλλο μου μπλογκ

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

Lia Papapetrou είπε...

@ ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ

Σ'ευχαριστώ για την αναδημοσίευση και από δω. Επιτρέπεται όποτε το θελήσεις. Κομμάτια είναι ... δικά μας ... είτε τα ψάξουμε είτε όχι υπάρχουν ... κάπου ... φιλιά

Lia Papapetrou είπε...

@ evi_athanasiou

Κι εγώ το ίδιο κάνω ... μόνο κάτι στιγμές πολύ δικές μου ... τα θυμάμαι και τ΄αναζητώ ... ευχαριστώ για το πέρασμα ... φιλιά

Lia Papapetrou είπε...

@ ΛΥΧΝΕ

Δρόμος και εαυτός ... αέναος κύκλος ... ποιος χαράζει ποιον; ... πάντα εύστοχα τα σχόλιά σου ... φιλιά

Lia Papapetrou είπε...

@ Μιχάλη

Να είσαι καλά και να αλληλοδιαβαζόμαστε ... δεν θα τολμήσω να βάλω τον εαυτό μου στη σφαίρα των ποιητών ... μάλλον των αιώνιων αναζητητών τρόπων έκφρασης ... το παιδί που όλοι έχουμε μέσα μας παίζει με τις λέξεις και μαθαίνει να ζει ... φιλιά

Τατιάνα Καρύδη είπε...

Εκεί που απαρνήθηκες δρόμους, υπάρχουν και οι δρόμοι που διάλεξες να πάρεις, και κάπου πρέπει να σ οδήγησαν σ αυτό το ταξίδι. Όπου περπατάς, ακόμα και τα δύσβατα μονοπάτια και οι πέτρες με εγκοπές, έχουν κάτι να μας μάθουν που χωρίς αυτό δεν θα προχωρούσαμε παρακάτω.

Lia Papapetrou είπε...

@ Ρεγγίνα

Αιώνιοι μαθητές! Τι καλύτερο! Όμως κάπου κάπου αναθυμόμαστε και ψάχνουμε τους δρόμους που αφησαμε χάριν κάποιων άλλων ... εκεί στο ψάξιμο με βρήκαν οι λέξεις ... καλή σου νύχτα

Μιχάλης είπε...

Μόλις πρόσεξα και τη φωτογραφία, είναι τέλεια, θα την υποκλέψω !!

fish eye είπε...

δεν εχουμε απαρνηθει δρομους, εχουμε κανει τις δικες μας επιλογες..

οπωσδηποτε κατι εχουμε αφησει πισω μας που ομως επισκιαζεται απο το παρον ετσι νομιζω :)

Lia Papapetrou είπε...

@ ❤ :

Ή αυτό που αφήσαμε επισκιάζει το παρόν ... αλληλεπίδραση ... για τον καθένα διαφορετικό ... όπως το δει κανείς ... δίκιο θα' χει ...