εκεί ...

Θολές λεπίδες, σαν επιθυμίες, σχίζουν τα στεγανά μου


Γλιστράω στην άβυσσο παραμερίζοντας το δρόμο


Σκαλώνω σε στιγμές αιώνιες που φωνάζουν βοήθεια


Ρίχνω τα χρόνια μου σκοινί ανάμεσα στο τώρα και στη λήθη


με την ψυχή να τρέχει γρηγορότερα απ'το σώμα


φωνάζω




κρατήσου από μένα ... μα μείνε εκεί!

Εσύ εκεί ...

4 πράγματα ...

Υπάρχουν 4  πραγματα που δεν μπορείτε να ανακτησετε

…

Η πέτρα ... αφού ριχθεί!

…

Η λέξη ... αφού ειπωθεί!

…

Η ευκαιρία ... αφού χαθεί!

…

Ο χρόνος ... αφού περάσει!

...

ctrl+alt+del ...

Όταν κρασάρει ο δίσκος ... κάνουμε επανεκκίνηση 

... 

απλά πράγματα 

...  

το πολύ πολύ να χάσουμε 

ό,τι δεν αποθηκεύσαμε εγκαίρως 

...

Όταν κρασάρει ο άνθρωπος 

... 

πώς κάνει επανεκκίνηση;  

ασύνδετα ...

Ονειρεύομαι ... 

                                            Δοκιμάζω ...

               Ελπίζω ...

                                            Σκοντάφτω ...

                                                    

                        

                                         Δακρύζω ...

                                                                        Επιμένω ...

        Μαθαίνω ...

                                          Ζω ...

Αγαπώ ...

                                      

                                         Περιμένω ...

.

.

.

.

.

... η σειρά με μπερδεύει ...

Peggy Lee - black coffee ...

Μη σταματάς να σπέρνεις αστέρια ...

   Ο "Σπορέας Άστρων" είναι ένα άγαλμα που βρίσκεται στο Kaunas,  Lituania. 

Την ημέρα περνάει απαρατήρητο. 

"Άλλο ένα μπρούτζινο άγαλμα, σοβιετική κληρονομιά" ... λένε

όμως σαν φτάνει η νύχτα, το άγαλμα ξαναβρίσκει τ' όνομα του

 

Μη σταματάς να σπέρνεις αστέρια ... 

ακόμα κι' όταν δεν φαίνονται με γυμνό μάτι.

Υπάρχουν και καλύτερα τραγούδια ...

Εκεί κάπου στο 5.45' με 6.15' ...  αγαπημένη σκηνή ... από αγαπημένη ταινία ...

Εκεί όπου η Ρίτα ακούει για πρώτη φορά ότι ...

υπάρχουν και καλύτερα τραγούδια ...

There must be better songs to sing than this ...

Υπάρχουν και καλύτερα τραγούδια για να τραγουδήσεις ... Πρέπει να υπάρχουν

Όλοι έχουμε στη ζωή μας τέτοια μίζερα τραγούδια ... και είναι στο χέρι μας αν θα αρκεστούμε σ' αυτά ... ή θ'αναζητήσουμε καλύτερα ... Συνήθως προτιμάμε να μείνουμε στην ασφάλεια που προσφέρει το παλιό ... αυτό που τραγουδάμε χρόνια χωρίς να ξέρουμε γιατί ... αυτό που οι γύρω μας δέχονται και μας το πασάρουν ... αυτό που είναι τόσο γνωστό και εύκολο ... αυτό που δεν κοπιάσαμε να μάθουμε ... αυτό που μας βρήκε ... και που δεν αναρωτηθήκαμε ποτέ αν μας ταιριάζει ... ή αν μας κάνει κακό ...

Κι όμως, δεν θέλει πολύ για να κάνουμε την υπέρβαση ... Αρκεί ένα "κλικ" και όλα αλλάζουν ... Αρκεί να είναι μυαλό και καρδιά ανοιχτά ... Το μυαλό για να γνωρίσει και η καρδιά για ν' αποφασίσει ... Για όλους έρχεται η στιγμή που το καλύτερο τραγούδι χτυπάει την πόρτα ... βρίσκεται μπροστά μας ... και τότε ...

Δυο φωτιές ανάβουν ... 

μια για να το δούμε ... και μια για να το κυνηγήσουμε!

Πόσα ...

Η φωτογραφία από: http://milim.com/work.php?&id=90

Πόσα αστέρια χρειάζονται

για να καθρεφτιστεί μια ευχή

και να φτάσει στην άκρη του ουρανού;

Πόσες ευχές χρειάζονται

για να κατέβει ένα αστέρι στη γη

και να ζεστάνει παγωμένες καρδιές;

Πόσα μάτια χρειάζονται

για να δεις ότι τ' αστέρια είναι δίπλα σου

 ο ουρανός κοντά σου

οι ευχές μέσα σου

και η καρδιά είσαι εσύ;

Με αγάπη ...

Κάπου ανάμεσα σε βασιλόπιτα, αρνί εξοχικό, κανταΐφι, δώρα για τις αγάπες μου, σκούπα, νεροχύτη και τελευταίες πινελιές διακόσμησης ... κάνω διάλειμμα και πίνω το τελευταίο καφεδάκι του '11 συνοδεία στριφτού-τελευταίο μου γούστο, ρίχνοντας κλεφτές ματιές στο χρόνο που μου γνέφει αποχωρώντας και προσπαθώ να ανεβάσω μια τελευταία ανάρτηση που ίσως να περιέχει και σκέψεις μου παλιές που έχω ήδη γράψει ... βάζω μουσική ... ρίχνω μια ματιά στο "έτερον" ... τσιμπολογώ κάτι από τα ιστολόγια φίλων που παρακολουθώ και ... το μυαλό μου δουλεύει σαν γεννήτρια τυχαίων αριθμών.... Όχι, δεν θ' αναφερθώ σε ό,τι συμβαίνει στον κόσμο έξω μου ... θ' αναφερθώ στον κόσμο μέσα μου... Τέλος του χρόνου λοιπόν ... χμ ...αποφεύγω να του βάλω ταμπέλες ... τον αποχαιρετώ με σεβασμό ... δεν φταίει αυτός για τα σημάδια που άφησε ... φταίω εγώ που δεν ήμουν έτοιμη να τα δω χαραγμένα πάνω μου. Γι' αυτό και τα χαϊδεύω τώρα ένα-ένα, τα ονοματίζω και ψάχνω να δω ποια θα δείξω στους άλλους και ποια θα κρατήσω μόνο για μένα. Κάποια από αυτά ήρθαν αναπάντεχα και μ' άφησαν να αναρωτιέμαι αν θα μπορούσα να τα είχα προλάβει ... θα μείνω με την απορία αλλά τα κοιτάζω με συγκατάβαση τώρα που τα βλέπω από μακριά ... κάποια ήρθαν γιατί τα προκάλεσα και ήμουν έτοιμη να υποστώ τις συνέπειες ... όλα ήταν μαθήματα ζωής που δεν γνωρίζουν ηλικία ... αγαπημένα ... κάποια όμως ένιωθα ότι πλησίαζαν, αλλά κρυμμένη σε ένα εγωιστικό κουκούλι αρνήθηκα να πιστέψω ότι θα με άγγιζαν και άφησα να χαραχτούν επάνω μου ... αυτά πονάνε περισσότερο ... και θα συνεχίσουν να πονάνε μέχρι να τα αποδεχτώ σαν ένα κομμάτι της ζωής μου ... μέχρι να βρω τον λόγο για τον οποίο έγιναν ... μέχρι να βρω τι θα πάρω από αυτά σαν κληρονομιά για την υπόλοιπη ζωή μου. Σ' αυτήν την αναζήτηση περνούν από μπροστά μου εικόνες ... λέξεις ... πρόσωπα ... γεγονότα ... καταστάσεις ... κάποια από αυτά τα έχω αναφέρει από αυτόν εδώ τον αγαπημένο τόπο ... Εκείνο όμως που μπορώ να πω με σιγουριά ότι ήταν ένας χρόνος γεμάτος ... ΑΓΑΠΗ ... που έδωσα ... που πήρα ... που χρειάστηκε ίσως να περάσω δοκιμασίες για να την ανακαλύψω ξανά ... είχε βλέπετε καταχωνιαστεί πίσω από τον καθημερινό αγώνα και τις τετριμμένες δικαιολογίες ... επαναπροσδιόρισα σχέσεις τις ζωής μου ... τις φιλίες μου ... έθεσα ξανά προτεραιότητες που είχα παραγκωνίσει ... βρήκα και πάλι την όρεξη για δημιουργία και ζωή ... επιβεβαίωσα πόσο αγαπώ τη δουλειά μου ... είναι υπέροχος ο κόσμος των παιδιών ... κι αν συνεχίσω να γράφω θα με βρει ο νέος χρόνος αγκαλιά με την οθόνη ... Όχι ... Κρατώ την τελευταία μου αγκαλιά για την οικογένειά μου ... που είναι το Α και το Ω μου ... για πάντα ... 

Και επειδή το έχει η μέρα σήμερα ... ψάχνω να βρω ευχές αλλά όλο κοινότυπα λόγια μου έρχονται στο μυαλό ... επαναλαμβάνομαι κλέβοντας από προηγούμενη ανάρτηση ...

Εύχομαι το 2012 να είναι γεμάτο 

.....

από πολύτιμες στιγμές

.....

πρόσωπα λατρεμένα

.....

και ελπίδα

.....

Κλείνω και αποχαιρετώ το '11 με ένα υπεραγαπημένο τραγούδι-σημάδι ... 

Έχε γεια ...

μικρά κομμάτια εαυτού ...

Πάλι άρχισα να ψάχνω ... μικρά γνώριμα κομμάτια εαυτού ... τόσο ίδια και τόσο διαφορετικά ... και αναρωτήθηκα και πάλι ... αν βρίσκουμε την ευτυχία όταν τ' ακούμε ... ή όταν τα κλείνουμε στεγανά έξω από μας ... και αναρωτήθηκα και πάλι ... πόσοι τα δεχτήκαμε έτσι όπως είναι ... να μπλέκονται το ένα με το άλλο ... να μοιάζουν το ένα με το άλλο ... να ανταγωνίζονται το ένα το άλλο ... και το καθένα να αναζητά την ολοκλήρωση ... την δικαίωση της ύπαρξής του στη ζωή μας  ... να ψάχνει εκείνες τις μικρές ή μεγάλες στιγμές υπεροχής ... να καθορίζει τελικά την πορεία μας ...

Πάλι άρχισα να ψάχνω ... μικρά ζωντανά κομμάτια εαυτού ... που άλλοτε αφήνομαι στη ρότα τους και άλλοτε αγνοώ... που άλλοτε ονοματίζω και άλλοτε παραμελώ ... που άλλοτε λατρεύω και άλλοτε δεν μισώ ... και αναρωτήθηκα και πάλι αν όλοι μπορούν να βλέπουν τα δικά τους κομμάτια ... αν θέλουν ... ή αν στρέφουν το πρόσωπο κάθε φορά που έρχεται η ώρα να αντικρίσουν γυμνό το "εγώ" τους ...   

Πάλι άρχισα να ψάχνω ... μικρά μοναδικά κομμάτια εαυτού ... και αναρωτήθηκα και πάλι ... αν είμαι στ' αλήθεια τυχερή που είναι τόσα πολλά ... που τ' ακολουθώ ... που μπορώ να γράφω γι' αυτά ... 


Πάλι άρχισα να ψάχνω ... εμένα τελικά ... υπέροχα εγωιστικά ...




Sting - It's A Lonesome Old Town

Κλείνω κύκλους ...

Απλώνω το χέρι και αγγίζω κύκλους της ζωής μου ... ήρθαν μπροστά μου ικετεύοντας ... να τους κλείσω  ... πρέπει να το κάνω εγώ ... με σεβασμό σε ό,τι έζησα ... ευλαβικά κρατώ τις άκρες στα δάχτυλα ... ματώνω ... διστάζω ... μια ανάσα απόφαση ... πικρός αποχαιρετισμός ... ρίχνω κλεφτές ματιές ... σε ό,τι μου πρόσφεραν ... σε ό,τι έδωσα ... εύθραυστες ισορροπίες ... να τους κλείσω γιατί ήρθε η ώρα ... προσπαθώ να κλέψω κάτι ... να το βάλω σημαία ... να μου θυμίζει ...  είναι γεμάτοι πρόσωπα και λόγια που αγάπησα ...  δεν βιάζομαι ... 

αναπνέω αναμνήσεις  ... 

.....

κλείνω τις άκρες ...

το τέλειο σχήμα ...

θρηνώ το τέλος τους ... 

τους αποθέτω σε μέρος κρυφό ... 

.....

 αποτίνω δάκρυ αντάξιο ...

θα είμαι πάλι εγώ ...

Διαλέγω ευχή ...

Μύρισε το σπίτι ... κανέλα και γαρύφαλλο ...  μύρισε προσφορά ... μύρισε αγάπη ... ώρα για ευχές ...

Εύχομαι οι γιορτές μας να είναι

.....

ζεστές

......

από ανάσες κοφτές

.....

 από ματιές διψασμένες

.....

από αγκαλιές δυνατές

.....

από αγγίγματα τρυφερά

.....

από χαμόγελα πλατιά

.....

από πρόσωπα λατρεμένα

.....

και να έχουν το χρώμα που ταιριάζει στα μάτια μας

..... 

όταν μέσα τους καθρεφτίζεται η αγάπη

.....

Καλά Χριστούγεννα!

Το κόκκινο φεγγάρι ...

Έψαξα ...

έψαξα μέσα μου

με μάτια κλειστά

να βρω τα σπασμένα κομμάτια

ενός παλιού εαυτού 

.....

ψηλαφώντας 

με χέρια που έτρεμαν

άγγιξα ξεχασμένες πληγές

μύρισα αίμα θυσίας 

.....

έψαξα γύρω μου

με μάτια υγρά

να βρω τα σπασμένα κομμάτια

ενός παλιού εαυτού

.....

έψαξα

.....

δεν βρήκα κομμάτια

.....

μόνο χνάρια από δρόμους

που απαρνήθηκα

Χρειάζεται κάτι παραπάνω

από καλή μνήμη

για να έχεις

ωραίες αναμνήσεις

Ανατέλλω τον ήλιο μου ...

Ανατέλλω τον ήλιο μου

τραβώντας το σκυμμένο κεφάλι

έξω από τα όρια

που με κρατούν στη γη

ελευθερώνοντας

αέναο χρώμα και φως

ουρλιάζοντας μυστικούς φθόγγους

φανερώνω τη θλίψη

που μετάλλαξα μέσα μου

σε  πείσμα και δύναμη

ρίχνω πίσω μου ζάρι που καίγεται

παίζω παρτίδα στημένη

κερδίζω περήφανα

κοιτάζοντας κατάματα

τον ήλιο μου που ανέτειλα ...

Τα καλοκαίρια μέσα μου ημέρεψαν ...

Τα καλοκαίρια μέσα μου ημέρεψαν ...

αποχαιρέτισαν εικόνες

αντιφεγγίσματα

από κρυστάλλινα νερά

Τώρα μπορώ να καλωσορίσω

φυλλοβόλες οπτασίες

........................

Καλό φθινόπωρο σε όλους!

Πανσέληνος ...

  

Σαν άλλη μορφή του ήλιου
Μια φορά το χρόνο
Να σας ξεγελάσω
Να σας κρατήσω ξυπνητούς
Για μια φορά
Να ζήσω σαν την μέρα
Γιατί αυτό που δεν έχουμε ποθούμε! 

                  (Ρόυ) 

Σαν ασημένια μορφή του ήλιου
Μια φορά το χρόνο
Να σας μεθύσω
Να σας κρατήσω ζωντανούς
Για μια φορά
Να λατρευτώ σαν θεά
Γιατί αυτό που δεν έχουμε ζει μέσα μας!

                                                                                                  (Λία)

Τα καλοκαίρια μέσα μου αρχίζουν να ταξιδεύουν ...

Ταξιδεύω κουρσεμένες εικόνες σε θάλασσες υγρές

ρίχνω στα μάτια σταγόνες από νερά δανεικά

χαρίζω απλόχερα τραχιά μυρωδιά αρμύρας 

σπάταλη γίνομαι με ξένες αισθήσεις

το καλοκαίρι μέσα μου ταξιδεύει και καίγεται

το καλοκαίρι έξω μου βασιλεύει και χάνεται

είναι η ψυχή που μου λέει να το ακολουθήσω

είναι η ζωή που με κρατάει μακριά του

είμαι εγώ που  το ανεβάζω στο θρόνο του

λατρεύοντάς το ...

απόδραση ...

Κοίταξε το αχνό, γεμάτο υποσχέσεις, φως μπροστά της και αναρωτήθηκε αν άξιζε τον κόπο. Ίσως να έπρεπε να κάνει την προσπάθεια αργότερα, όταν θα ήταν έτοιμη, της είπε η γνωστή εσωτερική φωνή. Η απάντηση, όμως, ήρθε αμέσως, αβίαστα και την έκανε να κουνήσει το κεφάλι, όσο αρκούσε βέβαια για να νιώθει περήφανη για την απόφασή της αλλά και για να ελπίζει πως κανείς δεν θα την γύριζε πίσω. Άξιζε! Ακόμα κι αν δεν κατόρθωνε να ξεφύγει αμέσως, άξιζε. Είχε την ευκαιρία της, τώρα! Αλήθεια, πότε άρχισε να βλέπει καθαρά; Δύσκολη απάντηση. Δεν ήταν μόνο μια στιγμή, ήταν μια σειρά μικρών εκρήξεων, που σαν αστραπές φώτισαν το μυαλό της, άνοιξαν τα μάτια της και την έσπρωξαν μακρυά από τον "παράδεισο" που νόμιζε πως βρισκόταν. Θυμήθηκε ξανά τις ευτυχισμένες σκηνές που φάνταζαν αθώες σε όποιον δεν ήξερε. Πώς μπόρεσαν να την ξεγελάσουν;  Για λίγο είχε πιστέψει πως περνούσε καλά, μόνο για λίγο είχε πιστέψει πως οι επιθυμίες και τα οράματά της μπορούσαν να γίνουν πραγματικότητα. Αναπόλησε τις στιγμές που άφησε τον εαυτό της να πειστεί πως ήταν ευτυχισμένη. Μίσησε την κούραση, ναι, την κούραση που εξ αιτίας της είχε βουλιάξει σ' έναν κόσμο τόσο πρόθυμο να την υπηρετήσει και τόσο ψεύτικα υποτακτικό. Κι όμως αυτή η ίδια κούραση είχε γαντζωθεί πάνω της και έκανε τα πάντα για να τη γυρίσει πίσω. Χρειαζόταν κι άλλη προσπάθεια κι εκείνη δεν ήξερε αν είχε δυνάμεις. Ίσως ο χρόνος που πέρασε αφημένη σε πλάνες αγκαλιές να μην ήταν αρκετός για να καταλάβει την ματαιότητά τους και το εφήμερο της απόλαυσής τους. Χρειαζόταν κάτι πιο δυνατό για να μη λυγίσει, έναν σκοπό, έναν λόγο ... για να τινάξει από πάνω της το αβάσταχτα γλυκό βάρος ... του σεντονιού ...  αυτό το ανέλπιστα δροσερό πρωί του ράθυμου καλοκαιριού ... 

δελφίνια ...

αφήνω ελεύθερα τα δελφίνια μου …

που με συντροφεύουν στα ταξίδια ...

χωρίς ανταλλάγματα …

τ' αφήνω ελεύθερα να φύγουν …

να βρουν τις θάλασσες της ζωής μου …

να στείλουν μήνυμα ότι θα πάω ... 

να με περιμένουν ...

κάθε πρωί πακετάρω ... 

κάθε βράδυ είμαι ακόμα εδώ ...
πνιγηρά αραγμένη ... 

δένω τα μαλλιά μου σκοινί να με σύρουν ...
τα δελφίνια ...

τη ρότα μου χαράζουν οι λέξεις ...

Το τραγούδι της νύχτας - Φλέρυ Νταντωνάκη

Ξόρκισα τις φωνές του μυαλού …

Ξόρκισα τις φωνές του μυαλού …

αφήστε με, τις είπα …

να είμαι εδώ, χωρίς δικαιολογία

να νιώθω, χωρίς να σκέφτομαι … να πονάω, χωρίς παρηγοριά …

να είμαι διαφορετική, χωρίς απολογία … να ονειρεύομαι, χωρίς να με ξυπνάτε …

αφού δεν έχετε τις απαντήσεις που ζητώ …

αφήστε με για λίγο …

μετά το ξέρω ότι θα με βρείτε … θα σας περιμένω …

πιο σοφή … πιο ώριμη …

με άκουσαν και σώπασαν …

ήμουν εκεί … χωρίς προσδοκίες …

Μια στιγμή πριν ... 2ος αποχαιρετισμός

Όταν διάβασα το παρακάτω κείμενο, που δημοσίευσε στην ομάδα ο σκηνοθέτης μας, είδα και έζησα ξανά και πολύ έντονα στιγμές από το έργο μας ... την δύσκολη αρχή, την μεστή πορεία και το υπέροχο τέλος ... τις προσπάθειες όλων ... την πικρή γεύση της αποχής μου ... όμως τις είδα με μια άλλη ματιά ... με μια άλλου είδους αγωνία ... με μια διαφορετική προσέγγιση ... χωροχρονική ... ολιστικά συναισθηματική και όμως τόσο πρακτική συγχρόνως ... τις είδα τις στιγμές μας ... σαν να βίωσα μια μικρή αστρική προβολή ... θα έπρεπε να με θλίψει ... αλλά όχι ... γιατί θέλω ... πρέπει ... τ' ακούτε; ... να ξαναπαιχτεί ... έχω ένα κύκλο να κλείσω με την ομάδα μου ... έχω μια προσδοκία να εκπληρώσω με τον σκηνοθέτη μου ... έχω έναν φόρο τιμής να αποτίσω στην "Κυρία" μου ... όσο για το εξαιρετικό κείμενο ... τα εξήγησε όλα ... το ονειροπόλο ύφος ... τη σημασία στη λεπτομέρεια ... τις επιμονές που έμοιαζαν εμμονές ... Σάββα ...θα γινόταν άνετα σενάριο ... 

"Μια στιγμή πριν" ... σχέδιο για το σκηνικό του Σάββα Αργυρόπουλου 
(http://www.facebook.com/profile.php?id=100001634490239)

" Άλαλος μπροστά στο κείμενο της Λίας, προσπαθώ να αποτυπώσω τις σκέψεις μου που όσο και αν είναι δομημένες στο μυαλό μου, διαλύονται μπροστά στη σιωπή ενός τέτοιου αποχαιρετισμού.

Οι σελίδες γυρίζουν. Η σκηνή των αστυνομικών. Έχε το νου σου να μιλήσεις. Μιλάει η Τριάδα, άλλαξε φώτα. Με παρασύρει ο μονόλογός της. Πρόσεχε κοντεύουμε. «Εδώ 106» …

Πολύ γρήγορα μιλάει η Λία. Γρήγορα και χωρίς συναίσθημα. Κάποιες φορές όμως σπάει και τότε φαίνεται μια παλέτα γεμάτη χρώματα που θέλει να ξεμυτίσει. Ένα ένα όμως. Ας πιάσουμε το αργά πρώτα …

Δεύτερο μέρος. Η σκηνή των αστυνομικών πάλι. Μιλάω αμέσως και δεν προλαβαίνω ούτε να δώσω εντολή για αλλαγή. «Προσοχή 106 …» Κυριακή σήμερα και οι σκηνές απλά έχουν αρχίσει να ταξιδεύουν και να με κοιτούν από ψηλά. Περιμένουν και τις υπόλοιπες για να φύγουν όλες μαζί. Εκεί που θα διηγούνται πλέον τις αναμνήσεις τους. Εκεί που οι ήρωες γεμάτοι από ζωή θα απολαμβάνουν τον ήλιο και τη γεύση από το μελάνι.

Τελευταία πρόβα. Η Λία είναι εκπληκτική. Μια στιγμή χρειάζεται για να μπορέσουν τα δάκρυά της να ξεπλένουν τις πέτρες και να κάνουν τη λίμνη θάλασσα. Στις παραστάσεις έχω κρεμάσει όλα τα ρετάλια και τα ξέφτια από τις πρόβες…

Αυτό το φως στο χειριστήριο με εμποδίζει να δω τις αλλαγές των σκηνικών. Χώνω το κεφάλι μου στο σκοτάδι. Τους βλέπω και τους φαντάζομαι ταυτόχρονα. Βλέπω την αγωνία τους αλλά και τη σταθερότητα που έχουν. Είμαι πολύ περήφανος για όλους. Καμαρώνω και τους δίνω το χρόνο τους. Το χρόνο που χρειάζεται να πατήσουν στη σκηνή, να αλλάξουν ρούχα, να νιώσουν έτοιμοι. Και είμαι μόνος, πολύ μόνος.

Είναι στιγμές που η απελπισία με τυλίγει σφικτά και με αναγκάζει να φουσκώνω και να κρατάω κάποια μικρά κενά για τον αέρα που χρειάζομαι για να αναπνεύσω. Βαρύ το σκηνικό που κουβαλάω στο μυαλό μου. Δεν το αντέχω ούτε εγώ ο ίδιος. Σέρνομαι. Η Μαρία και η Πέπη ετοιμάζονται να παίξουν για πρώτη φορά τη σκηνή τους. Και τότε γίνεται το απίστευτο. «Κι όμως ήρθα. Είμαι εδώ.» Είναι η στιγμή που γεννήθηκε το καράβι. Για να μας χωρέσει όλους. Για να μας ανταμείψει που ζωντανέψαμε τους ρόλους.

Αγωνία…
για το κόκκινο του Ηλία στο «απόλυτο κενό», της Έλσας για «τη χώνεψη», του Σάκη για την «ένεση», της Χρύσας για το «Δεν έχετε», του Στάθη για το «γραμματοκιβώτιο», της Τριάδας για «σκοτάδι που δεν είναι φως». 

Για το μπλε της Μερόπης στο «τίποτα», της Μαρίας για το «Λοιπόν;», της Νικολέτας για το «τέρας», της Σταυρούλας για τη «σαλτσούλα», της Πέπης για το «δε μπορείς να με σκοτώσεις», της Μαρίας για το «ψεύτρα».

Πλησιάζουμε… τελευταίο χειροκρότημα …

Τους ευχαριστώ όλους.
Τον Ηλία για τις όμορφες ζωγραφιές που έκανε στον αέρα με τα χέρια του καθώς έπαιζε.
Την Έλσα που μου εμπιστεύτηκε τον θυμό της.
Την Μερόπη όταν ακολουθούσε τις συμβουλές μου.
Την Μαρία για το βήμα της.
Τη Νικολέτα για την απόσυρσή της.
Τη Σταυρούλα για τη φωνή της.
Το Σάκη για τις στιγμές που έπαιζε μακριά από τα λόγια του.
Τη Χρύσα που μας έδειξε τα νεύρα της.
Τη Λία για το πρόγραμμα που δεν είχαμε τελικά και τις σιωπές της.
Τον Στάθη για την εμπιστοσύνη του να εκτεθεί.
Την Τριάδα για την εσωτερικότητά στους μονολόγους της.
Τον Γιώργο για την διαφορετικότητα στην έκφρασή του.
Την Μαρία για την δημιουργικότητα και τα κάδρα της .
Την Πέπη για τη σταθερότητά της.
Τη Δήμητρα για τη θεατρικότητα της κίνησης.
Τη Μαρία για το κόκκινο που έφερε.

Η Κυρία ποτέ δε βγήκε από τις σελίδες του έργου. Και τις τρεις μέρες ήταν κοντά μου και μου υπενθύμιζε ότι είναι η σειρά της. Ξεχάστηκε όμως στη λίμνη της ακούγοντας τη μουσική και χορεύοντας πάνω στη γλυκιά μελωδία μαζί με τις νεράιδες. Σεβασμός της πρέπει και μια βαθιά υπόκλιση για την επιλογή της να μείνει στη σιωπή. Το τελευταίο χειροκρότημα είναι δικό της. " 


Η ομάδα μου είναι η "Μίμησις Πράξεως" της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Δυτικής Θεσσαλονίκης και όπως έχω ήδη γράψει ανέβασε το έργο "Μια στιγμή πριν" του Σέρτζι Μπελμπέλ. 


Η ανάρτηση είναι συνέχεια της:  Αποχαιρετισμός στη "Στιγμή" - Ό,τι αξίζει είναι αυτό που ζήσαμε

γιατί ...

Είναι σαν να έχεις ένα μάτι, που βλέπει όλες τις μορφές 

αλλά δεν βλέπει τον εαυτό του.

Έτσι είναι ο νους σου.

Το φως του φτάνει παντού και αγκαλιάζει τα πάντα.

Τότε, γιατί δεν μπορεί να γνωρίσει τον εαυτό του;

                                                                                                                        

                                                                                         "κοάν"

θαλασσί ...

Erik Johansson




Βούτηξα το όνειρο
                                          σε χρώμα θαλασσί ...